Capo di tutti capi

De afgelopen Champions League-finale was een redelijk eenzijdige aangelegenheid. Zo eenzijdig zelfs dat de president van het gastland op zijn dure stoeltje een dutje deed. Even lekker slapen, noem het een afterdinnerdip. Voor de Italiaanse charlatan waren het kostbare minuten, want hij slaapt de laatste tijd ongetwijfeld slecht.

De oppositie in Italië spreekt schande van de vermeende escapades van president Silvio Berlusconi. Hij zou een relatie hebben met een pas achttienjarig meisje. Het is een prestatie waarvoor de 72-jarige Berlusconi alle lof verdient. Op zijn leeftijd zouden de meesten van ons tegen een uitgezakte Dokter Oetker-kop aankijken die veel wegheeft van een afgesleten grindtegel.

Wel is het niet zo slim van de Italiaan om dit te doen terwijl hij al een vrouw heeft, met wie hij al enige tijd getrouwd is. Aan de andere kant, niemand is perfect.

Zijn vrouw zou nu toch echt van hem willen scheiden. Kan het de man uit Milaan nog makkelijker afgaan? Geen gezeur over hoe dit nu weer uit te leggen, maar gewoon een snelle scheiding en hij kan op weg naar zijn nieuwste verovering. Eerlijk gezegd moet zijn vrouw wel heel erg naïef zijn geweest als ze denkt dat hij de resterende tijd wel trouw geweest is.

Heel Europa heeft wel een mening over Berlusconi en veelal is die mening niet erg positief. Dan wordt hij weer een maffiamannetje genoemd, of een gladjakker, dan een soort dictator. Wie zich van die beschuldigingen bedient, moet zich beseffen dat we te maken hebben met de personificatie van de stereotype Italiaan, een type waarvoor vrouwen in katzwijm vallen. Het is een beeld dat door diverse ervaringen met het Zuid-Europese volk ontstaan is, en nu dus eindelijk gerechtvaardigd. Stereotype af dus, of bevestigt de uitzondering de regel?

Zie Berlusconi dus meer als trendsetter, als visionair, of loverboy avant-la-lettre. Feit blijft dat het mystieke imago van de Italiaan zo blijft bestaan. Mijn naamgenoot van de Ristorante-pizza’s maakt er dankbaar gebruik van.

P.S.: Ben ik de enige die de opzichtige naamsverandering van het puddingmerk irritant vind?

When the Tigers broke free

Op zaterdag 16 mei trok een groep van 42 Nederlanders richting een Engelse Premier League-wedstrijd, terwijl in hun verblijfplaats Manchester de plaatselijke United kampioen kon worden tegen Arsenal. Wat hen bezielde? Dat vraag ik me ook nog steeds af.


Met een brak hoofd in de bus richting Bolton bekroop mij het gevoel dat ik snel wat goudgeel vocht naar binnen moest werken. Er moest immers uit volle borst gezongen worden tijdens de laatste thuiswedstrijd van de Wanderers. De tegenstander van vandaag, Hull City, kon met een gelijkspel wellicht goede zaken doen in de strijd om directe degradatie. Vandaar dat de uitsupporters in grote getale aanwezig waren en zelfs de hele zuidkant van het stadion innamen.

Aangekomen in de catacomben werd er driftig gezocht naar een goudgele rakker met witschuimende kraag, zoals ze dat in Tilburg zo mooi zeggen. Terwijl de pints met Carling als zoete broodjes over de toonbank gingen, moest er tot grote verbazing geconstateerd worden dat het bier niet mee op de tribune mocht. Een steward vertelde ons dat het agressie op zou wekken. Dan maar even meer dan een halve liter bier wegtikken in vijf krappe minuten, want het begin van de wedstrijd mocht niet gemist worden.


Beneden op het veld waren de Bolton cheerleaders al flink aan het dansen. De ploegen betraden het veld onder luid applaus, met een speciaal warm welkom voor de keeper van de thuisploeg, Jussi Jääskeläinen. Hij speelde op deze dag zijn laatste thuiswedstrijd in de Premier League. Verder waren bekende namen als Elmander, Gretar Steinsson, Geovanni en George Boateng van de partij.


Terwijl er een typisch Engelse sfeer verwacht werd, met aan beide kanten supporters die tot de laatste snik elkaar probeerden te overstemmen, werd Bolton de gehele wedstrijd weggezongen door de fanatieke aanhang van Hull City. Het thuispubliek kwam niet verder dan een repertoire van twee liedjes, die eens in de tien minuten voorbij kwamen.

Het spelbeeld was van eenzelfde kwaliteit. Bolton begon weliswaar aardig, met een paar kansjes voor het doel van Hull, maar van echte dreiging was nog geen sprake. Tot de zesentwintigste minuut, waarin Bolton een dot van een kans om zeep hielp. De afgeslagen bal werd opgepikt door Gretar Steinsson, die onberispelijk binnenschoot, een fenomeen dat ook in zijn AZ-periode wel eens voorkwam.


Na deze voorsprong verzandde het spel van Bolton in het stereotype beeld dat men heeft van het Engelse voetbal. Lange halen, snel thuis, zo zou Mart Smeets het omschrijven. Het was fascinerend en onbegrijpelijk tegelijkertijd om te zien hoe keeper Jääskeläinen steeds maar weer de bal naar voren moest schieten, terwijl het speelveld verkleind werd tot een ruimte van twintig bij twintig meter rond de middenlijn.


Misschien is het daarom dat mijn sympathie meer naar Hull trok, maar het moet gezegd worden, die ploeg probeerde tenminste te combineren. Het was dan ook volledig terecht toen the Tigers twee minuten na de rust gelijkmaakte uit een prima aanval. Hiermee was de wedstrijd eigenlijk zo goed als over. Hull probeerde het nog wel, maar kwam niet door de eenmansmuur die Danny Shittu heet heen. Bolton was op haar beurt niet bij machte om ook maar iets te produceren in de resterende minuten. Zo eindigde één van de meest saaie wedstrijden die ik ooit heb mogen aanschouwen in een 1-1 gelijkspel.


Trouw als ze zijn, bedankte het publiek de spelers, die op hun beurt de supporters bedankten voor de steun het afgelopen seizoen. Mijns inziens is dat meer dan terecht, mochten zij iedere twee weken zo’n drama aanschouwen.

Na de wedstrijd kwamen er nog een aantal Hull-spelers terug op het veld, om de meegereisde supporters die nog in vlokjes over de tribune verspreid waren, te bedanken. Op dat moment werden aan onze kant verschillende liederen ingezet die George Boateng verheerlijkten. George was zichtbaar in zijn nopjes met deze persoonlijke ode en kwam breed lachend naar de noordtribune om ook zijn Nederlandse fans te bedanken. Zo kreeg de saaie wedstrijd toch een prettig einde.


Wat mij het meeste is bijgebleven van deze wedstrijd zijn eigenlijk drie dingen. Ten eerste, het complete gebrek aan lijn in het spel van Bolton. Ik kijk veel te weinig Premier League-voetbal om te zeggen dat dit het normale spelbeeld is, maar misschien moet men eens overwegen om een andere tactiek te hanteren. Ten tweede was er het fanatisme van de uitsupporters uit Hull. Een dik compliment voor de manier waarop ze achter de ploeg bleven staan na de achterstand, het bekende “we are staying up” klonk daarom des te zoeter na het eindsignaal. Ten derde heb ik mij als liefhebber verbaasd over hoe perfect George Boateng in deze stijl van voetballen past. Als stofzuiger op het middenveld was hij keer op keer present met een stevige tackle of een nuttige overname. Alle lof voor deze verder beperkte middenvelder.

Na deze dag moet ik concluderen dat een Premier League-wedstrijd een beleving is die je eens moet meemaken, maar dat ik kan adviseren dat niet bij Bolton te doen. Ga dan naar een club die wel een duidelijke speelstijl hanteert en niet vies is van een combinatie hier en daar. Ga naar een club die fanatieke fans heeft. Ga naar Hull City.