Het kerstwoord

Wist u dat zoiets bestond? Een modewoord, speciaal voor de kerst? Ik niet, tot eerder deze week. De AH Bonus-folder viel weer eens in de bus en hij stond natuurlijk boordevol lekkernijen, het meeste van het nieuwe “Exclusief”-huismerk, om de mensen wat “extra’s” te schenken voor een nog hogere prijs. Mijn oog viel op het woord “amuzes”. Amuzes zijn kleine hapjes, die je ineens door moet slikken eigenlijk. Het hoort een streling van de tong te zijn, en het is Frans. Twee dingen die dus absoluut niet samengaan, of eigenlijk drie. Maar goed, amuzes dus. Hét modewoord van deze kerst. Nog nóóit heb ik het eerder gehoord, totdat hier in huis er iemand over begon.

“Ja, als voorgerecht doen we een stuk of zes amuzes..” Ik wist niet wat ik hoorde, want ik associeer het woord amuze al gauw met het Engelse “amuse”, hetgeen vermaken betekent. Ik dacht aan een pop-up clown ofzo, die dan met z’n veel te grote schoenen en rood geruite jasje al ons eten op ging smikkelen, om vervolgens met een luidkeels “ALLES IS VOOR BASSIE” te besluiten. Niets was minder waar.

Vorige jaren hadden we de tapas. Het is eigenlijk gewoon Spaans voor kleine hapjes, alleen de trendbeluste Nederlander heeft de term inmiddels omgegooid naar Spaanse kleine hapjes. Voortaan dus stokbrood met Serranoham en kaas uit La Mancha, tomatenpuree en een enkele gefrituurde inktvisring. Want dat zijn tapas toch? Nee, tapas noemen wij in Nederland gewoon kleine hapjes, tussendoortjes enzovoorts. Maar het is mode, het is nieuw en het is nog exclusief, dus er wordt gretig gebruik van gemaakt.

Nog zo’n stuitend voorbeeld, carpaccio. Wat een verneuking van kostbaar vlees zeg, en de mensen vinden het nog lekker ook. Carpaccio is de Italiaanse benaming voor flinterdunne rauwe biefplakjes. In restaurants wordt dit op de kaart gezet als voorgerecht omdat het relatief weinig tijd en geld kost om het te bereiden. Men flikkert wat (bij voorkeur oude) kaas er overheen, gooit er wat groenvoer op, beetje pijnboompitjes erbij (ook zoiets exotisch) en een dressing van azijn ofzo, en men heeft een voorgerecht. Het vlees zelf is een natte, kleffe, smaakloze lap, maar de kaas en de saus geven het nog enige voldoening als je de carpaccio naar binnen werkt. Het waren dus bieflapjes voor de duidelijkheid. Volwaardige biefstuk, helemaal vernacheld door een of andere malloot die ze door de snijmachine heeft gehaald. Zonde van het stuk vlees, zeg ik dan.

Genoeg gezeurd, ik wens iedereen zeer prettige feestdagen. Dat men zich maar lekker vol eet en te goed doet aan van alles en nog wat.
Ik denk wel dat ik me flink ga amuseren deze kerst. En om alvast een voorspelling te doen: volgend jaar wordt het bier und bratwurst. Daar teken ik voor.

Nieuws uit Moslimland

De moslims zijn weer in het nieuws. In Saoedi-Arabië heeft koning Abdullah een 19-jarige Saoedische vrouw gratie verleend. Zij had namelijk volgens Justitie seks gehad met een man anders dan die met haar getrouwd was, de sloerie. Heel de natie sprak er schande van en ze werd veroordeeld voor een straf van 90 zweepslagen, een betrekkelijk normale straf in moslimlanden voor vreemdgaan. Dat ze ondertussen gekidnapt en verkracht was door een grote groep mannen, zagen de jurken door de vingers, omdat ze immers in een auto gevonden werd met een andere man en (waarschijnlijk na hardhandig politieverhoor) bekende met hem seks te hebben gehad. Het is verbazingwekkend om te zien dat de islam zo hypocriet nageleefd wordt, immers, de verkrachters liepen gewoon vrij rond. Dit zal heus niet het eerste incident zijn waar de vrouw wél en de man niet gestraft wordt, wat mij toch wel zorgen baart. Je kunt natuurlijk zeggen, ja, het is een ver-van-m’n-bed-show en ik maak me er daarom geen zorgen over. Ik doe dat wel, aangezien een groot deel van deze moslimlanden binnen afzienbare tijd bondgenoten zullen worden door de globalisering van de EU bijvoorbeeld.

Het is ook niet alleen het verkrachten, ook het uithuwelijken, wat daar aan de orde van de dag is en een zogenaamde ‘traditie’ hoort te zijn, is in strijd met de ‘westerse’ gewoonten. Vrouwen horen zelf te kunnen kiezen wie ze als man willen, niet al op hun achtste te weten wie ze gaan trouwen, en of die man al vijf vrouwen heeft.

Gelukkig is koning Abdullah een goed mens en luisterde hij naar de reacties vanuit Europa en Amerika (ja, Sjors had er ook wat over te zeggen). Hij sprak de vrouw vrij en sloot de verkrachters op voor respectievelijk 2 en 9 jaar.

De Unicef foto van het jaar geeft het eerdere beeld van uithuwelijking schrijnend weer. Links de 40-jarige Mohammed, rechts zijn 11-jarige bruid Ghulam. Foto is genomen in Afghanistan, dat rommelhok van de Verenigde Naties.

Laatst ook in Sudan, dat gebied van de 3FM Serious Request-actie. De teddybeer-juf, een kandidaat voor het woord van 2007. Een Britse lerares had haar leerlingen gezegd dat ze hun geliefde teddybeertje gerust Mohammed mochten noemen. Prompt werd ze in de boeien geslagen en terechtgesteld, want een beer Mohammed noemen is je reinste schande in moslimland. Ondertussen lopen er duizenden stelende ratjes rond met de naam Mohammed, en ze zijn niet eens zo knuffelbaar als een teddybeer. Maar nee, onze bebaarde vrinden eisten de dood voor deze Britse troela, ze moest gestenigd, gevierendeeld en opgehangen worden, het liefst zoals met de gebroeders De Witt gebeurde. Gelukkig kreeg ook zij gratie van de Sudanese president na aandringen van de westerse wereld.

Hebben we ook nog de Oegandese sjeik die een eiland wil maken in een of ander meer om daar alle homo’s uit zijn land op te dumpen. Expeditie Robinson: Editie Afrika. Homoseksualiteit is volgens de Koran een zonde en dient uitgeroeid te worden. Toch gek dat het in landen als Oeganda niet verboden is bij de wet. Misschien zit de sjeik in de ontkenningsfase?

Aan de andere kant is dan weer positief te melden dat Turkije nog steeds aan de verbetering van de mensenrechten aan het werken is. Toch een fijn landje, dat Turkije, want er komen ook de best geïntegreerde allochtonen vandaan en daar mogen ze best eens een schouderklopje voor krijgen. Maar of het met die mensenrechten gaat lukken?

Dat was het weer voor deze keer, een goed blokje om in moslimland. Ik ben benieuwd wat de toekomst brengt. Real-life geitenneukers misschien?

Milan – Boca: De Kleine Dracula

Vandaag zat ik al vroeg op de bank voor een lekker potje voetbal. Het was half twaalf, de aftrap voor de finale van de Wereldbeker voor Clubs tussen het Italiaanse AC Milan (met landgenoot Clarence Seedorf) en het Argentijnse Boca Juniors (de club van Pluisje en Riquelme). Grote aderlating bij Boca was het feit dat Riquelme voor deze competitie niet speelgerechtigd was, want hij was te laat aangekocht om hem nog in te kunnen schrijven. Bij Milan waren er verder geen problemen.

Laat ik voorop stellen dat het een erg vermakelijke finale was, een wedstrijd met veel kansen aan beide kanten. De eerste goal was echter voor Milan, na een goede sprint van Kaká, die zijn inzet tot twee keer toe geblokt zag worden, kwam de bal via een Boca-been bij Inzaghi, die van een metertje of zeven makkelijk binnen kon tikken. Binnen de minuut was het echter alweer gelijk, een voorzet van Morel Rodriguez, de linksback, werd op waarde geschat door de compleet ongedekte Palacio, die erg mooi binnenkopte.

Enkele minuten daarna werd de 2-1 van Boca (weer Palacio, op aangeven van Palermo) onterecht afgekeurd wegens vermeend buitenspel van Palacio. Op het moment van spelen stond hij echter tussen twee verdedigers in geklemd, zodat er absoluut geen sprake was van een fout.

Het bleef enerverend tot aan de pauze, waarna Milan gelijk het heft in handen nam. Een tweede rebound zorgde voor de 1-2 uit een vrije trap van Pirlo. De specialist zette voor, Ambrosini raakte de bal volledig verkeerd, maar Nesta stond achter hem opgesteld, kon de bal oppikken en in het doel volleren. Daarna was Boca even de weg kwijt en dat was vooral te zien aan de magere voorzetten van de zijkanten. Zowel Gonzalez als Neri Cardozo gaven een aantal erbarmelijke ballen. Gelukkig was daar nog Hugo Ibarra, de rechtsback, die na een mooie rush zijn inzet via de binnenkant van de paal terug het veld in zag komen. Pech voor Boca. Direct daarna kwam er weer een rush van de rechtsback, die nadat hij geraakt werd door Kaká en even behandeld moest worden ineens een niveau hoger ging spelen. Hier raakte Maldini geblesseerd doordat hij over zijn eigen voeten struikelde, maar Milan speelde door en counterde razendsnel via de linkerkant met Kaká, die de Boca-verdediging omspeelde en een rollertje produceerde, die wonder boven wonder het net vond doordat keeper Caranta over de bal heen sprong.

Boca leek nu toch echt verslagen, maar qua spel was het toch zeker de gelijkwaardige van Milan. Efficiëntie was het toverwoord, want ook de 1-4 kwam na een snelle counter van Milan, waarbij Kaká het overzicht behield en Inzaghi weer eens van de penaltystip vrij mocht intikken.
Boca ging met een aantal wissels driftig op zoek om de schade beperkt te houden, maar werd niet echt geholpen door de scheidsrechter, die ik erg in het voordeel van Milan vond fluiten. Toch kwam er nog de 2-4 voor Boca door een schotje van de ingevallen Gracián. Op het einde vond de scheids het nodig zich nog even te laten gelden, door Milan én Boca nog een keer rood te geven, eigenlijk volledig onnodig, voor twee dertien-in-een-dozijn overtredingen.

Nu zult u wel zeggen, natuurlijk, geef de scheids maar weer de schuld. Deze scheids is toch een beetje bijzonder. Het betreft namelijk de 32-jarige Marco Antonio Rodriguez Moreno, een Mexicaan uit Guadelajara. Zijn bijnaam luidt “de Kleine Dracula”, oftewel “Chiquidracúla”, omdat hij op jeugdfoto’s van Dracula zou lijken. Deze scheidsrechter heeft een reputatie als een ongeëvenaarde disciplinair met een voorliefde voor het trekken van kaarten. Spelers met een grote mond zijn sowieso de lul bij hem, het beste geïllustreerd door de Mexicaanse seizoensfinale in 2006 tussen Toluca en Monterrey, waarbij hij drie spelers van de laatstgenoemde ploeg van het veld stuurde. Toluca won, mede dankzij deze kaartenregen, met 3-0 en verzekerde zich zo voor de titel (eerdere uitslag 3-3), Rodriguez moest onder politiebegeleiding naar huis gebracht worden. Zelfs hoge mensen uit het Mexicaanse voetbal probeerden hem met waarschuwingen een beetje af te laten koelen. Nu lijkt dat een beetje gebeurd te zijn, volgens de bond. De FIFA denkt er in ieder geval wel zo over, door hem voor deze finale te selecteren.

Tegenover al dit strikte gezeik staat wel dat deze scheidsrechter één van de fitste mensen uit het huidige scheidsrechterskorps is, hij staat bijna nooit uit positie. Zijn hobbies zijn ook vrij normaal, niks geen halzen leegzuigen, maar gewoon muziek luisteren, zwemmen en fietsen, en de Bijbel lezen.

Één ding is zeker, als hij zo doorgaat, wordt hij vanzelf onsterfelijk.

Don't believe the hype..

Een visboer die een bestelling via zijn mobieltje e-mailt naar een visfabriek. Jack Wouterse maakt zichzelf plotsklaps onsterfelijk bij het grote publiek door zijn onhandige manier van berichtjes tikken.

De reclame van het jaar, de gedoodverfde Gouden Loekie-winnaar van 2007 is de laatste weken als een hoopje as van André Hazes de lucht in geschoten naar ongekende hoogte. Je komt niet ver zonder tegenwoordig iedereen met “Goeiemoggel” te groeten. Op het werk hoor je er niet meer bij als je gewoon “mogge” gebruikt. De visboer heeft inmiddels zijn “Heerlijke inktvis”veranderd in “Heerlklijke Inktvip” en een transportbedrijf als Vos Logistics heet voortaan Vos Transploft. Ik word er knetterbek van.

Laat ik voorop stellen dat ik het spotje een briljante vondst vindt. De hoge herkenbaarheidswaarde van het verkeerd SMS-en draagt hier zeer zeker aan bij. Het acteren is geweldig en feilloos, maar waar draait het nu eigenlijk om in het spotje? Blackberry telefoons. Van die dingen met een toetsenbord waardoor je makkelijker berichtjes zou kunnen typen. Nou geloof me, dat is dus echt niet. Die kutknopjes van zo’n pauperduur ding zijn zo klein dat je muizenhandjes moet hebben om het ding echt als een toetsenbord te kunnen gebruiken, en na die gigantische tijd met een numpad en het alom heilige T9 is een SMS-je tikken tegenwoordig een fluitje van een cent. Hell, het wereldrecord staat op 42 seconden! Typ binnen die tijd maar eens een e-mail zonder spelfouten op zo’n kleine zakcomputer waar je ook nog mee schijnt te kunnen bellen.

Kijk, bij “bommetje” zegt u natuurlijk Melkunie en “daar wordt je later groot en sterk van” kennen we allemaal van de pindakaas, maar het lijkt mij ontzettend sterk dat mensen later “goeiemoggel” gaan koppelen aan blackberrytelefoons. (Wat een ontzettend woord ook weer, blackberrytelefoons. Bramentelefoons. Vanwege de knopjes denk ik? )

Daar slaat KPN (want die zenden het spotje uit) de plank volledig mis. De boodschap is goed, maar de uiteindelijke communicatie van het product wordt er snel nog even achteraan geplakt. Niet goed. De eerdere succesvoorbeelden zorgden ervoor dat hun merknaam tijdens het spotje in ieder geval een keer of 3 viel. Dat blijft wél hangen bij mensen.

Het is ook zo gruwelijk irritant na een paar keer, dat ge-"goeiemoggel". Ik word er helemaal gek van, en als mensen het in mijn omgeving gebruiken wijs ik ze daar vernietigend op. Dit is geen Van Kooten en De Bie, dit is geen taalverrijking. Dit is je reinste taalverloedering, en de meeste mensen doen er gretig aan mee.

Wat vond ik het mooi zeg, toen ik van het weekend dat bericht las van die ruzie in het café. Iemand kwam binnen, liep naar de bar en riep "moggel, een biertje!" De ontvanger van deze boodschap dacht dat de spreker "mongool" zei, hij aarzelde geen moment en haalde eens flink uit in het gezicht van het ongelukkige slachtoffer. Prachtig vind ik dat.

Afijn, inmiddels is het zover dat we bijna bij de carnavalstijd zijn en daar zullen ongetwijfeld ook de nodige “goeiemoggel”-hits voorbij komen. Patrick Kicken (die akelige vent van de radio die) is er ook weer op ingehaakt en heeft wederom een wanstatelijke single uitgebracht. Ik kan niet wachten op die mensen die in visjassen bier gaan bestellen..

P.S.: Vergeet niet wat Skittles-sokjes te kopen voor de kerst, dat wordt de nieuwe rage!

De man van ijzer

“I'm coming for you man. My style is impetuous. My defense is impregnable, and I'm just ferocious. I want your heart. I want to eat his children. Praise be to Allah!"

Zijn stijl is ongenaakbaar! Als je het maar weet. We kennen hem allemaal, Malik Abdul Aziz. De man die Evander Holyfield hardhandig influisterde dat hij beter kon stoppen. Kid Dynamite, Iron Mike, the Baddest Man on the Planet. Sinds George Foreman was er nooit zo’n hardhitter geweest in de hoogste klasse van het boksen. Natuurlijk heeft hij ook fouten gemaakt, maar zijn palmares mag er zijn hoor. 58 gevechten, 50 overwinningen waarvan 44 door knockout. Vijfvoudig wereldtitelhouder, noem het maar niks.

En het mooiste van de man zijn zijn uitspraken. Praten was een tweede natuur voor de man met de ietwat verlegen jongensstem. Vooral Lennox Lewis (van wie hij verloor in 2002 nadat er diverse keren geen gevecht kon plaatsvinden, dus erin resulteerde dat Tyson op zijn retour was) moest het ontgelden.

"My main objective is to be professional but to kill him."

Ook zijn liefde voor tegenstanders stak Tyson niet onder stoelen of banken.

"You're sweet. I'm going to make sure you kiss me good with those big lips. I'm gonna make you my girlfriend."

En dan zijn voorliefde voor de bokssport, en in het bijzonder, zijn zelfreflectie.

"I try to catch him right on the tip of the nose, because I try to push the bone into the brain."

"My power is discombobulatingly devastating I could feel is muscle tissues collapse under my force. It's ludicrous these mortals even attempt to enter my realm."

"I'm just a dark guy from a den of iniquity. A dark shadowy figure from the bowels of iniquity. I wish I could be Mike who gets an endorsement deal. But you can't make a lie and a truth go together. This country wasn't built on moral fiber. This country was built on rape, slavery, murder, degradation and affiliation with crime."

"I can sell out Madison Square Garden masturbating."

En daar heeft ie helemaal gelijk in. Het was een geweldige sportman. Laten we daar even bij stilstaan.

http://youtube.com/watch?v=sBy4uNPyL9U

Afstoten die handel!

Ik stuitte weer op een opvallend nieuwsbericht.

De oppositiepartijen op Curaçao zitten niet op geld uit Nederland te wachten als 'wij Nederlanders' daarvoor meer invloed willen hebben. Dat valt althans op te maken uit een grote demonstratie die gistermiddag op het grootste eiland van de Nederlandse Antillen werd gehouden.

Het protest was bedoeld om de politieke situatie op het eiland aan de kaak te stellen en tegen de toenemende Nederlandse invloed op Curaçao. Een paar duizend mensen en alle oppositiepartijen deden aan de betoging in Willemstad mee.

De in het wit geklede betogers droegen leuzen mee als ''Nederland stik maar met je geld, Curaçao is niet te koop.'' Daarmee werd gedoeld op de nieuwe staatkundige structuur met Nederland. Vanuit ons land komt er meer toezicht op justitie en financiën en in ruil daarvoor neemt Nederland veel Curaçaose schulden over.

Kortom, Curaçao wil niet dat Nederland invloed/inzicht krijgt in de financiële en politieke wanpraktijken die al decennialang de dienst uitmaken. Corruptie is er aan de orde van de dag, en als je als geboren Antilliaan niet de boel oplicht hoor je er tegenwoordig niet meer bij. Komt nog bij dat het aantal geweldsdelicten gepleegd door mensen van deze komaf niet al te zuinig hoog ligt. Stel je voor dat de Nederlanders hier inspraak in krijgen!
Een vader mag dan niet eens meer rustig zijn kind verkrachten.

Hoe halen die arrogante Nederlanders het in hun hoofd! Net of het eiland hun bezit is? Ze praten er geeneens Nederlands meer. Haal dat wapen van Amsterdam dan ook weg uit het eilandlogo, en noem je hoofdstad anders, want die refereert naar tijden van slavernij en negerhandel.

En heeft u die Handelskade gezien? De cover van Disraeli Guns van Cream (da’s van Eric Clapton) is er niks bij. Allemaal aan de drugs die mannetjes.

Ach, laten we wel zijn, Curaçao is alleen maar groot geworden door de mannen van Shell, die zo in de Tweede Wereldoorlog makkelijk geallieerden van brandstof konden voorzien. Datzelfde Shell, een oer-Hollands bedrijf, zorgde voor modernisering in de jaren na de oorlog. Zonder hen kookten ze daar nog steeds boven het houtvuur.

Maar zoals het vaker gaat zagen de negertjes macht en kansen die ze wilden grijpen, en ze kwamen voor de zoveelste keer in de geschiedenis in opstand. Prima hoor, dat in opstand komen. Heel nobel om je gevoelens zo te uiten. Jammer alleen dat het bij een collectieve omverwerping van het huidige gezag altijd gepaard gaat met grote vormen van corruptie. Zie Stalin, zie Hitler, zie recent Hugo Chavez en zo ook hier.

Ze willen ons geld niet. Geen probleem, wij hebben hen en hun vele problemen ook nooit gewild, tenzij ze met een zweep tot de orde geroepen konden worden. Het land, dat strategische eilandje, daar ging het om. Een tussenstop voor de wereldhandel, een aanknopingspunt mocht er oorlog uitbreken.

Geert Wilders mag dan een akelig mannetje zijn, hier had hij voor de volle 100 % gelijk. Afstoten die handel, op Marktplaats ermee. Voor een symbolische euro te koop, drie eilandjes in de Caribische Zee. Aantrekkelijk klimaat, mogelijkheden tot grote politieke invloed, prima voor een dictatoriaal type. Misschien iets voor Hugo Chavez?

Wat spelletjes met uw communicatie doen

Misschien wist u het al, misschien niet. Ik ben een fervent liefhebber van een computerspelletje dat Football Manager (voorheen Championship Manager) heet. Ontwikkeld door de briljante jongens van Sports Interactive, staat deze voetbalmanager al sinds jaar en dag bovenaan aan dit spelsegment. Men heeft natuurlijk ook de keus uit Total Club Manager van FIFA en EA Sports, of in het verleden Davilex met hun fantastische Competitie Manager (een zwarte Laudrup, wat een genot), maar dat zijn eigenlijk b-spellen in vergelijking met de opties en verslavingsgraad van Football Manager.

Korte uitleg over het spelletje: het is de bedoeling dat je de manager bent van een voetbalclub en daar komt dus alles bij kijken wat een echte manager ook doet; spelers scouten, kopen en verkopen, trainers aanstellen, satellietclubs bijhouden, vriendschappelijke wedstrijden regelen en de tactiek bepalen.

Dit alles is natuurlijk verpakt in een formule die het voor de speler nog makkelijker maakt dan in het echt, want met één druk op de knop verkoop je paardebakkes Ronaldinho voor een peuleschil en trek je de vierde spits van NEC aan als z’n vervanger, bijvoorbeeld. Ook altijd genieten zijn de talentjes uit verre landen, zoals in het verleden goaltjesdief Des Faaiuaso van de Cook Islands of iets dergelijks, en de briljante stofzuiger Nengomashe uit Zimbabwe.

Maar net als het echte voetbal, zit een haat-liefdeverhouding ook diepgeworteld in de fundamenten van het spelletje. U zult vloeken, tieren, schelden op uw spelers als ze weer voor de zoveelste keer een grote kans missen, u zult schreeuwen van geluk als u voor de eerste keer de felbegeerde Champions League wint. Deze vormen van expressie en vooral de uitingen van agressie leiden vaak voor hilarische situaties, bij u thuis en op het Internet. De creatiefste krachttermen en mooiste oorlogskreten komen uit uw mond, waarna iemand thuis al gauw zal vragen of het iets minder mag.

Ik citeer uit eigen ervaring: “Takketegenstander, hondenkop, scheids dat kan toch niet?” en minder geflatteerde woorden als “pleurismongool, smerige bruine lap, niet weer die bananenman?!, drommels drommels, bal gehakt, frikandel” Zelfs het klassieke “hoerenjong” en ziektes als tyfus en tering zijn schering en inslag.

En nu is er Football Manager Live, een online variant met een aantal gamewerelden met ieder hun eigen database. De bedoeling is ook hier weer simpel. Creëer een team binnen het budget van uw club van de spelers die nog niet onder contract staan. Vervolgens is het zaak om wedstrijden te spelen tegen andere verslaafden. Wint u, stijgt u op de ranglijst, krijgt u meer geld en zorgt u er dus voor dat u betere spelers kan halen.

Het valt mij hierbij op dat dit gepaard gaat met minimale communicatie. Tijdens een wedstrijd praat ik met Nederlanders vaak honderduit, en de paar Schotten kunnen ook lullen als Brugman, maar voor de rest is het slechts een welkomstwoord en een bedankje voor de gespeelde match. Ze zijn bijna net zo zakelijk als de echte managers. Of zouden ze achter hun bureautje stiekem een gat in de lucht springen als ze die gewilde goal scoren?