Het kerstwoord

Wist u dat zoiets bestond? Een modewoord, speciaal voor de kerst? Ik niet, tot eerder deze week. De AH Bonus-folder viel weer eens in de bus en hij stond natuurlijk boordevol lekkernijen, het meeste van het nieuwe “Exclusief”-huismerk, om de mensen wat “extra’s” te schenken voor een nog hogere prijs. Mijn oog viel op het woord “amuzes”. Amuzes zijn kleine hapjes, die je ineens door moet slikken eigenlijk. Het hoort een streling van de tong te zijn, en het is Frans. Twee dingen die dus absoluut niet samengaan, of eigenlijk drie. Maar goed, amuzes dus. Hét modewoord van deze kerst. Nog nóóit heb ik het eerder gehoord, totdat hier in huis er iemand over begon.

“Ja, als voorgerecht doen we een stuk of zes amuzes..” Ik wist niet wat ik hoorde, want ik associeer het woord amuze al gauw met het Engelse “amuse”, hetgeen vermaken betekent. Ik dacht aan een pop-up clown ofzo, die dan met z’n veel te grote schoenen en rood geruite jasje al ons eten op ging smikkelen, om vervolgens met een luidkeels “ALLES IS VOOR BASSIE” te besluiten. Niets was minder waar.

Vorige jaren hadden we de tapas. Het is eigenlijk gewoon Spaans voor kleine hapjes, alleen de trendbeluste Nederlander heeft de term inmiddels omgegooid naar Spaanse kleine hapjes. Voortaan dus stokbrood met Serranoham en kaas uit La Mancha, tomatenpuree en een enkele gefrituurde inktvisring. Want dat zijn tapas toch? Nee, tapas noemen wij in Nederland gewoon kleine hapjes, tussendoortjes enzovoorts. Maar het is mode, het is nieuw en het is nog exclusief, dus er wordt gretig gebruik van gemaakt.

Nog zo’n stuitend voorbeeld, carpaccio. Wat een verneuking van kostbaar vlees zeg, en de mensen vinden het nog lekker ook. Carpaccio is de Italiaanse benaming voor flinterdunne rauwe biefplakjes. In restaurants wordt dit op de kaart gezet als voorgerecht omdat het relatief weinig tijd en geld kost om het te bereiden. Men flikkert wat (bij voorkeur oude) kaas er overheen, gooit er wat groenvoer op, beetje pijnboompitjes erbij (ook zoiets exotisch) en een dressing van azijn ofzo, en men heeft een voorgerecht. Het vlees zelf is een natte, kleffe, smaakloze lap, maar de kaas en de saus geven het nog enige voldoening als je de carpaccio naar binnen werkt. Het waren dus bieflapjes voor de duidelijkheid. Volwaardige biefstuk, helemaal vernacheld door een of andere malloot die ze door de snijmachine heeft gehaald. Zonde van het stuk vlees, zeg ik dan.

Genoeg gezeurd, ik wens iedereen zeer prettige feestdagen. Dat men zich maar lekker vol eet en te goed doet aan van alles en nog wat.
Ik denk wel dat ik me flink ga amuseren deze kerst. En om alvast een voorspelling te doen: volgend jaar wordt het bier und bratwurst. Daar teken ik voor.

Nieuws uit Moslimland

De moslims zijn weer in het nieuws. In Saoedi-Arabië heeft koning Abdullah een 19-jarige Saoedische vrouw gratie verleend. Zij had namelijk volgens Justitie seks gehad met een man anders dan die met haar getrouwd was, de sloerie. Heel de natie sprak er schande van en ze werd veroordeeld voor een straf van 90 zweepslagen, een betrekkelijk normale straf in moslimlanden voor vreemdgaan. Dat ze ondertussen gekidnapt en verkracht was door een grote groep mannen, zagen de jurken door de vingers, omdat ze immers in een auto gevonden werd met een andere man en (waarschijnlijk na hardhandig politieverhoor) bekende met hem seks te hebben gehad. Het is verbazingwekkend om te zien dat de islam zo hypocriet nageleefd wordt, immers, de verkrachters liepen gewoon vrij rond. Dit zal heus niet het eerste incident zijn waar de vrouw wél en de man niet gestraft wordt, wat mij toch wel zorgen baart. Je kunt natuurlijk zeggen, ja, het is een ver-van-m’n-bed-show en ik maak me er daarom geen zorgen over. Ik doe dat wel, aangezien een groot deel van deze moslimlanden binnen afzienbare tijd bondgenoten zullen worden door de globalisering van de EU bijvoorbeeld.

Het is ook niet alleen het verkrachten, ook het uithuwelijken, wat daar aan de orde van de dag is en een zogenaamde ‘traditie’ hoort te zijn, is in strijd met de ‘westerse’ gewoonten. Vrouwen horen zelf te kunnen kiezen wie ze als man willen, niet al op hun achtste te weten wie ze gaan trouwen, en of die man al vijf vrouwen heeft.

Gelukkig is koning Abdullah een goed mens en luisterde hij naar de reacties vanuit Europa en Amerika (ja, Sjors had er ook wat over te zeggen). Hij sprak de vrouw vrij en sloot de verkrachters op voor respectievelijk 2 en 9 jaar.

De Unicef foto van het jaar geeft het eerdere beeld van uithuwelijking schrijnend weer. Links de 40-jarige Mohammed, rechts zijn 11-jarige bruid Ghulam. Foto is genomen in Afghanistan, dat rommelhok van de Verenigde Naties.

Laatst ook in Sudan, dat gebied van de 3FM Serious Request-actie. De teddybeer-juf, een kandidaat voor het woord van 2007. Een Britse lerares had haar leerlingen gezegd dat ze hun geliefde teddybeertje gerust Mohammed mochten noemen. Prompt werd ze in de boeien geslagen en terechtgesteld, want een beer Mohammed noemen is je reinste schande in moslimland. Ondertussen lopen er duizenden stelende ratjes rond met de naam Mohammed, en ze zijn niet eens zo knuffelbaar als een teddybeer. Maar nee, onze bebaarde vrinden eisten de dood voor deze Britse troela, ze moest gestenigd, gevierendeeld en opgehangen worden, het liefst zoals met de gebroeders De Witt gebeurde. Gelukkig kreeg ook zij gratie van de Sudanese president na aandringen van de westerse wereld.

Hebben we ook nog de Oegandese sjeik die een eiland wil maken in een of ander meer om daar alle homo’s uit zijn land op te dumpen. Expeditie Robinson: Editie Afrika. Homoseksualiteit is volgens de Koran een zonde en dient uitgeroeid te worden. Toch gek dat het in landen als Oeganda niet verboden is bij de wet. Misschien zit de sjeik in de ontkenningsfase?

Aan de andere kant is dan weer positief te melden dat Turkije nog steeds aan de verbetering van de mensenrechten aan het werken is. Toch een fijn landje, dat Turkije, want er komen ook de best geïntegreerde allochtonen vandaan en daar mogen ze best eens een schouderklopje voor krijgen. Maar of het met die mensenrechten gaat lukken?

Dat was het weer voor deze keer, een goed blokje om in moslimland. Ik ben benieuwd wat de toekomst brengt. Real-life geitenneukers misschien?

Milan – Boca: De Kleine Dracula

Vandaag zat ik al vroeg op de bank voor een lekker potje voetbal. Het was half twaalf, de aftrap voor de finale van de Wereldbeker voor Clubs tussen het Italiaanse AC Milan (met landgenoot Clarence Seedorf) en het Argentijnse Boca Juniors (de club van Pluisje en Riquelme). Grote aderlating bij Boca was het feit dat Riquelme voor deze competitie niet speelgerechtigd was, want hij was te laat aangekocht om hem nog in te kunnen schrijven. Bij Milan waren er verder geen problemen.

Laat ik voorop stellen dat het een erg vermakelijke finale was, een wedstrijd met veel kansen aan beide kanten. De eerste goal was echter voor Milan, na een goede sprint van Kaká, die zijn inzet tot twee keer toe geblokt zag worden, kwam de bal via een Boca-been bij Inzaghi, die van een metertje of zeven makkelijk binnen kon tikken. Binnen de minuut was het echter alweer gelijk, een voorzet van Morel Rodriguez, de linksback, werd op waarde geschat door de compleet ongedekte Palacio, die erg mooi binnenkopte.

Enkele minuten daarna werd de 2-1 van Boca (weer Palacio, op aangeven van Palermo) onterecht afgekeurd wegens vermeend buitenspel van Palacio. Op het moment van spelen stond hij echter tussen twee verdedigers in geklemd, zodat er absoluut geen sprake was van een fout.

Het bleef enerverend tot aan de pauze, waarna Milan gelijk het heft in handen nam. Een tweede rebound zorgde voor de 1-2 uit een vrije trap van Pirlo. De specialist zette voor, Ambrosini raakte de bal volledig verkeerd, maar Nesta stond achter hem opgesteld, kon de bal oppikken en in het doel volleren. Daarna was Boca even de weg kwijt en dat was vooral te zien aan de magere voorzetten van de zijkanten. Zowel Gonzalez als Neri Cardozo gaven een aantal erbarmelijke ballen. Gelukkig was daar nog Hugo Ibarra, de rechtsback, die na een mooie rush zijn inzet via de binnenkant van de paal terug het veld in zag komen. Pech voor Boca. Direct daarna kwam er weer een rush van de rechtsback, die nadat hij geraakt werd door Kaká en even behandeld moest worden ineens een niveau hoger ging spelen. Hier raakte Maldini geblesseerd doordat hij over zijn eigen voeten struikelde, maar Milan speelde door en counterde razendsnel via de linkerkant met Kaká, die de Boca-verdediging omspeelde en een rollertje produceerde, die wonder boven wonder het net vond doordat keeper Caranta over de bal heen sprong.

Boca leek nu toch echt verslagen, maar qua spel was het toch zeker de gelijkwaardige van Milan. Efficiëntie was het toverwoord, want ook de 1-4 kwam na een snelle counter van Milan, waarbij Kaká het overzicht behield en Inzaghi weer eens van de penaltystip vrij mocht intikken.
Boca ging met een aantal wissels driftig op zoek om de schade beperkt te houden, maar werd niet echt geholpen door de scheidsrechter, die ik erg in het voordeel van Milan vond fluiten. Toch kwam er nog de 2-4 voor Boca door een schotje van de ingevallen Gracián. Op het einde vond de scheids het nodig zich nog even te laten gelden, door Milan én Boca nog een keer rood te geven, eigenlijk volledig onnodig, voor twee dertien-in-een-dozijn overtredingen.

Nu zult u wel zeggen, natuurlijk, geef de scheids maar weer de schuld. Deze scheids is toch een beetje bijzonder. Het betreft namelijk de 32-jarige Marco Antonio Rodriguez Moreno, een Mexicaan uit Guadelajara. Zijn bijnaam luidt “de Kleine Dracula”, oftewel “Chiquidracúla”, omdat hij op jeugdfoto’s van Dracula zou lijken. Deze scheidsrechter heeft een reputatie als een ongeëvenaarde disciplinair met een voorliefde voor het trekken van kaarten. Spelers met een grote mond zijn sowieso de lul bij hem, het beste geïllustreerd door de Mexicaanse seizoensfinale in 2006 tussen Toluca en Monterrey, waarbij hij drie spelers van de laatstgenoemde ploeg van het veld stuurde. Toluca won, mede dankzij deze kaartenregen, met 3-0 en verzekerde zich zo voor de titel (eerdere uitslag 3-3), Rodriguez moest onder politiebegeleiding naar huis gebracht worden. Zelfs hoge mensen uit het Mexicaanse voetbal probeerden hem met waarschuwingen een beetje af te laten koelen. Nu lijkt dat een beetje gebeurd te zijn, volgens de bond. De FIFA denkt er in ieder geval wel zo over, door hem voor deze finale te selecteren.

Tegenover al dit strikte gezeik staat wel dat deze scheidsrechter één van de fitste mensen uit het huidige scheidsrechterskorps is, hij staat bijna nooit uit positie. Zijn hobbies zijn ook vrij normaal, niks geen halzen leegzuigen, maar gewoon muziek luisteren, zwemmen en fietsen, en de Bijbel lezen.

Één ding is zeker, als hij zo doorgaat, wordt hij vanzelf onsterfelijk.

Don't believe the hype..

Een visboer die een bestelling via zijn mobieltje e-mailt naar een visfabriek. Jack Wouterse maakt zichzelf plotsklaps onsterfelijk bij het grote publiek door zijn onhandige manier van berichtjes tikken.

De reclame van het jaar, de gedoodverfde Gouden Loekie-winnaar van 2007 is de laatste weken als een hoopje as van André Hazes de lucht in geschoten naar ongekende hoogte. Je komt niet ver zonder tegenwoordig iedereen met “Goeiemoggel” te groeten. Op het werk hoor je er niet meer bij als je gewoon “mogge” gebruikt. De visboer heeft inmiddels zijn “Heerlijke inktvis”veranderd in “Heerlklijke Inktvip” en een transportbedrijf als Vos Logistics heet voortaan Vos Transploft. Ik word er knetterbek van.

Laat ik voorop stellen dat ik het spotje een briljante vondst vindt. De hoge herkenbaarheidswaarde van het verkeerd SMS-en draagt hier zeer zeker aan bij. Het acteren is geweldig en feilloos, maar waar draait het nu eigenlijk om in het spotje? Blackberry telefoons. Van die dingen met een toetsenbord waardoor je makkelijker berichtjes zou kunnen typen. Nou geloof me, dat is dus echt niet. Die kutknopjes van zo’n pauperduur ding zijn zo klein dat je muizenhandjes moet hebben om het ding echt als een toetsenbord te kunnen gebruiken, en na die gigantische tijd met een numpad en het alom heilige T9 is een SMS-je tikken tegenwoordig een fluitje van een cent. Hell, het wereldrecord staat op 42 seconden! Typ binnen die tijd maar eens een e-mail zonder spelfouten op zo’n kleine zakcomputer waar je ook nog mee schijnt te kunnen bellen.

Kijk, bij “bommetje” zegt u natuurlijk Melkunie en “daar wordt je later groot en sterk van” kennen we allemaal van de pindakaas, maar het lijkt mij ontzettend sterk dat mensen later “goeiemoggel” gaan koppelen aan blackberrytelefoons. (Wat een ontzettend woord ook weer, blackberrytelefoons. Bramentelefoons. Vanwege de knopjes denk ik? )

Daar slaat KPN (want die zenden het spotje uit) de plank volledig mis. De boodschap is goed, maar de uiteindelijke communicatie van het product wordt er snel nog even achteraan geplakt. Niet goed. De eerdere succesvoorbeelden zorgden ervoor dat hun merknaam tijdens het spotje in ieder geval een keer of 3 viel. Dat blijft wél hangen bij mensen.

Het is ook zo gruwelijk irritant na een paar keer, dat ge-"goeiemoggel". Ik word er helemaal gek van, en als mensen het in mijn omgeving gebruiken wijs ik ze daar vernietigend op. Dit is geen Van Kooten en De Bie, dit is geen taalverrijking. Dit is je reinste taalverloedering, en de meeste mensen doen er gretig aan mee.

Wat vond ik het mooi zeg, toen ik van het weekend dat bericht las van die ruzie in het café. Iemand kwam binnen, liep naar de bar en riep "moggel, een biertje!" De ontvanger van deze boodschap dacht dat de spreker "mongool" zei, hij aarzelde geen moment en haalde eens flink uit in het gezicht van het ongelukkige slachtoffer. Prachtig vind ik dat.

Afijn, inmiddels is het zover dat we bijna bij de carnavalstijd zijn en daar zullen ongetwijfeld ook de nodige “goeiemoggel”-hits voorbij komen. Patrick Kicken (die akelige vent van de radio die) is er ook weer op ingehaakt en heeft wederom een wanstatelijke single uitgebracht. Ik kan niet wachten op die mensen die in visjassen bier gaan bestellen..

P.S.: Vergeet niet wat Skittles-sokjes te kopen voor de kerst, dat wordt de nieuwe rage!

De man van ijzer

“I'm coming for you man. My style is impetuous. My defense is impregnable, and I'm just ferocious. I want your heart. I want to eat his children. Praise be to Allah!"

Zijn stijl is ongenaakbaar! Als je het maar weet. We kennen hem allemaal, Malik Abdul Aziz. De man die Evander Holyfield hardhandig influisterde dat hij beter kon stoppen. Kid Dynamite, Iron Mike, the Baddest Man on the Planet. Sinds George Foreman was er nooit zo’n hardhitter geweest in de hoogste klasse van het boksen. Natuurlijk heeft hij ook fouten gemaakt, maar zijn palmares mag er zijn hoor. 58 gevechten, 50 overwinningen waarvan 44 door knockout. Vijfvoudig wereldtitelhouder, noem het maar niks.

En het mooiste van de man zijn zijn uitspraken. Praten was een tweede natuur voor de man met de ietwat verlegen jongensstem. Vooral Lennox Lewis (van wie hij verloor in 2002 nadat er diverse keren geen gevecht kon plaatsvinden, dus erin resulteerde dat Tyson op zijn retour was) moest het ontgelden.

"My main objective is to be professional but to kill him."

Ook zijn liefde voor tegenstanders stak Tyson niet onder stoelen of banken.

"You're sweet. I'm going to make sure you kiss me good with those big lips. I'm gonna make you my girlfriend."

En dan zijn voorliefde voor de bokssport, en in het bijzonder, zijn zelfreflectie.

"I try to catch him right on the tip of the nose, because I try to push the bone into the brain."

"My power is discombobulatingly devastating I could feel is muscle tissues collapse under my force. It's ludicrous these mortals even attempt to enter my realm."

"I'm just a dark guy from a den of iniquity. A dark shadowy figure from the bowels of iniquity. I wish I could be Mike who gets an endorsement deal. But you can't make a lie and a truth go together. This country wasn't built on moral fiber. This country was built on rape, slavery, murder, degradation and affiliation with crime."

"I can sell out Madison Square Garden masturbating."

En daar heeft ie helemaal gelijk in. Het was een geweldige sportman. Laten we daar even bij stilstaan.

http://youtube.com/watch?v=sBy4uNPyL9U

Afstoten die handel!

Ik stuitte weer op een opvallend nieuwsbericht.

De oppositiepartijen op Curaçao zitten niet op geld uit Nederland te wachten als 'wij Nederlanders' daarvoor meer invloed willen hebben. Dat valt althans op te maken uit een grote demonstratie die gistermiddag op het grootste eiland van de Nederlandse Antillen werd gehouden.

Het protest was bedoeld om de politieke situatie op het eiland aan de kaak te stellen en tegen de toenemende Nederlandse invloed op Curaçao. Een paar duizend mensen en alle oppositiepartijen deden aan de betoging in Willemstad mee.

De in het wit geklede betogers droegen leuzen mee als ''Nederland stik maar met je geld, Curaçao is niet te koop.'' Daarmee werd gedoeld op de nieuwe staatkundige structuur met Nederland. Vanuit ons land komt er meer toezicht op justitie en financiën en in ruil daarvoor neemt Nederland veel Curaçaose schulden over.

Kortom, Curaçao wil niet dat Nederland invloed/inzicht krijgt in de financiële en politieke wanpraktijken die al decennialang de dienst uitmaken. Corruptie is er aan de orde van de dag, en als je als geboren Antilliaan niet de boel oplicht hoor je er tegenwoordig niet meer bij. Komt nog bij dat het aantal geweldsdelicten gepleegd door mensen van deze komaf niet al te zuinig hoog ligt. Stel je voor dat de Nederlanders hier inspraak in krijgen!
Een vader mag dan niet eens meer rustig zijn kind verkrachten.

Hoe halen die arrogante Nederlanders het in hun hoofd! Net of het eiland hun bezit is? Ze praten er geeneens Nederlands meer. Haal dat wapen van Amsterdam dan ook weg uit het eilandlogo, en noem je hoofdstad anders, want die refereert naar tijden van slavernij en negerhandel.

En heeft u die Handelskade gezien? De cover van Disraeli Guns van Cream (da’s van Eric Clapton) is er niks bij. Allemaal aan de drugs die mannetjes.

Ach, laten we wel zijn, Curaçao is alleen maar groot geworden door de mannen van Shell, die zo in de Tweede Wereldoorlog makkelijk geallieerden van brandstof konden voorzien. Datzelfde Shell, een oer-Hollands bedrijf, zorgde voor modernisering in de jaren na de oorlog. Zonder hen kookten ze daar nog steeds boven het houtvuur.

Maar zoals het vaker gaat zagen de negertjes macht en kansen die ze wilden grijpen, en ze kwamen voor de zoveelste keer in de geschiedenis in opstand. Prima hoor, dat in opstand komen. Heel nobel om je gevoelens zo te uiten. Jammer alleen dat het bij een collectieve omverwerping van het huidige gezag altijd gepaard gaat met grote vormen van corruptie. Zie Stalin, zie Hitler, zie recent Hugo Chavez en zo ook hier.

Ze willen ons geld niet. Geen probleem, wij hebben hen en hun vele problemen ook nooit gewild, tenzij ze met een zweep tot de orde geroepen konden worden. Het land, dat strategische eilandje, daar ging het om. Een tussenstop voor de wereldhandel, een aanknopingspunt mocht er oorlog uitbreken.

Geert Wilders mag dan een akelig mannetje zijn, hier had hij voor de volle 100 % gelijk. Afstoten die handel, op Marktplaats ermee. Voor een symbolische euro te koop, drie eilandjes in de Caribische Zee. Aantrekkelijk klimaat, mogelijkheden tot grote politieke invloed, prima voor een dictatoriaal type. Misschien iets voor Hugo Chavez?

Wat spelletjes met uw communicatie doen

Misschien wist u het al, misschien niet. Ik ben een fervent liefhebber van een computerspelletje dat Football Manager (voorheen Championship Manager) heet. Ontwikkeld door de briljante jongens van Sports Interactive, staat deze voetbalmanager al sinds jaar en dag bovenaan aan dit spelsegment. Men heeft natuurlijk ook de keus uit Total Club Manager van FIFA en EA Sports, of in het verleden Davilex met hun fantastische Competitie Manager (een zwarte Laudrup, wat een genot), maar dat zijn eigenlijk b-spellen in vergelijking met de opties en verslavingsgraad van Football Manager.

Korte uitleg over het spelletje: het is de bedoeling dat je de manager bent van een voetbalclub en daar komt dus alles bij kijken wat een echte manager ook doet; spelers scouten, kopen en verkopen, trainers aanstellen, satellietclubs bijhouden, vriendschappelijke wedstrijden regelen en de tactiek bepalen.

Dit alles is natuurlijk verpakt in een formule die het voor de speler nog makkelijker maakt dan in het echt, want met één druk op de knop verkoop je paardebakkes Ronaldinho voor een peuleschil en trek je de vierde spits van NEC aan als z’n vervanger, bijvoorbeeld. Ook altijd genieten zijn de talentjes uit verre landen, zoals in het verleden goaltjesdief Des Faaiuaso van de Cook Islands of iets dergelijks, en de briljante stofzuiger Nengomashe uit Zimbabwe.

Maar net als het echte voetbal, zit een haat-liefdeverhouding ook diepgeworteld in de fundamenten van het spelletje. U zult vloeken, tieren, schelden op uw spelers als ze weer voor de zoveelste keer een grote kans missen, u zult schreeuwen van geluk als u voor de eerste keer de felbegeerde Champions League wint. Deze vormen van expressie en vooral de uitingen van agressie leiden vaak voor hilarische situaties, bij u thuis en op het Internet. De creatiefste krachttermen en mooiste oorlogskreten komen uit uw mond, waarna iemand thuis al gauw zal vragen of het iets minder mag.

Ik citeer uit eigen ervaring: “Takketegenstander, hondenkop, scheids dat kan toch niet?” en minder geflatteerde woorden als “pleurismongool, smerige bruine lap, niet weer die bananenman?!, drommels drommels, bal gehakt, frikandel” Zelfs het klassieke “hoerenjong” en ziektes als tyfus en tering zijn schering en inslag.

En nu is er Football Manager Live, een online variant met een aantal gamewerelden met ieder hun eigen database. De bedoeling is ook hier weer simpel. Creëer een team binnen het budget van uw club van de spelers die nog niet onder contract staan. Vervolgens is het zaak om wedstrijden te spelen tegen andere verslaafden. Wint u, stijgt u op de ranglijst, krijgt u meer geld en zorgt u er dus voor dat u betere spelers kan halen.

Het valt mij hierbij op dat dit gepaard gaat met minimale communicatie. Tijdens een wedstrijd praat ik met Nederlanders vaak honderduit, en de paar Schotten kunnen ook lullen als Brugman, maar voor de rest is het slechts een welkomstwoord en een bedankje voor de gespeelde match. Ze zijn bijna net zo zakelijk als de echte managers. Of zouden ze achter hun bureautje stiekem een gat in de lucht springen als ze die gewilde goal scoren?

Strike out!

1040, de middelbareschoolpubertjes komen in opstand. Ze vinden dat ze te lang op school moeten blijven en dat ze recht hebben op vrije tijd. Nu is het zo dat ze een bepaald aantal uren op school door moeten brengen, ook al hebben ze geen les en hun huiswerk al af. What else is new?

Het is een gegeven dat de gegeven lessen op de middelbare school vaak erg te wensen over laten. Dat was vroeger zo en dat is nu nog steeds zo. Ik herinner me nog vreselijke uren van Jan Pieterse, die hele bladzijden aan het opdreunen was, terwijl we ze in de tussentijd al 5/6 keer gelezen konden hebben en aan ons huiswerk zouden kunnen beginnen. Of de Engels-lessen van Jeanine Zondag, waarin er de eerste 5 tot 10 minuten flink wat afgelachen werd, om vervolgens de hele les in de mediatheek te hangen en boekenkastraces te doen.

En nu komen de kindjes in opstand, want ze moeten opeens meer naar school. Ze hebben zelf om kwaliteitsverbetering gevraagd, dat wordt dan gegeven, en nu zou het opeens teveel werkdruk voor de arme schoolleerling leveren.

Een oplossing ligt wellicht in het bovenstaande probleem. Als de efficiëntie van de lessen omhoog gaat, dus dat de leerlingen meer leren en opgaven moeten maken dan dat ze nu doen, dan kunnen die uren vanzelf een keer omlaag, omdat men zichtbaar kwaliteitsverbetering heeft. Dit kan terugkomen in cijfers, plezier op school, een minder lamme werkinstelling enzovoorts.

“Nee”, zegt het LAKS. De uren moeten omlaag, want ze zijn veel te veel op school. Het is onmenselijk om de arme middelbare scholieren van vandaag de dag nog langer in de leerfabrieken van Plasterk opgesloten te houden. Ze hebben immers ook nog sociale levens, dus moeten de uren omlaag. Dat de kwaliteit van de opleidingen zal verminderen is een haast logisch gevolg, want in de lessen die overblijven mag niet meer gewerkt worden om het verlies aan uren te compenseren. Stel je eens voor dat de werkdruk toeneemt en dat een leerling geacht wordt om daadwerkelijk thuis, in z’n eigen tijd, iets aan school te doen?! Onmenselijk en dus ongewenst.

Maar goed, voor zover de achterliggende gedachte. Vrijheid van meningsuiting, dus iedereen mag z’n eigen mening hebben en ook uiten. Maar hoe denkt Neerlands brave, schoolgaande jeugd nu deze boodschap uit te gaan dragen? Juist, door te gaan rellen, want dat hebben ze wel al van de tv geleerd. Hoe meer je zeurt en hoe meer overlast je veroorzaakt, hoe groter de kans dat er daadwerkelijk iemand luistert. Jut de hele school een beetje op en je hebt in no-time een baldadige meute op de been waar de gemiddelde voetbalhooligan zich niet voor zou schamen.

Wat mij nu bijblijft van deze stakingen is het grote aantal leerlingen dat meedoet. Weet iedereen überhaupt wel waar het over gaat? Ja, 1040! Wat houdt het in? Uhhh.. Een ander gegeven is de hoge mate van pesterijen/vernielingen die met deze stakingen gepaard gaan. Eieren gooien is tot daar aan toe, leuk voor een examenstunt, maar naar willekeurige omstanders gaan gooien, dat is not done. De politie uitdagen, hartstikke stoer. Stuur de ME er eens op af, kijken of ze dan nog zo piepen. Dat mag dan weer niet, want het zijn pas kinderen. Kinderen moet je tegen zichzelf in bescherming nemen, en er mag vooral niet geslagen worden. Zullen we het dan maar een corrigerende tik noemen? Zo eentje die je vroeger van je ouders kreeg, omdat je weer eens stout was geweest.

Filmpje!

Soms heb je van die films die je bijblijven. Van die onvergetelijke scènes die op je netvlies gebrand zitten, of van die gruwelijke grappen die na 10 keer kijken nog kostelijk vermaak bieden.

Volgens mij is het bij de meeste van jullie wel bekend dat ik niet echt van de standaard Hollywood-shit houd, met overdreven explosies en te standaard verhaallijnen (War of the Worlds met Tom ‘mijn haar kreukt nooit’ Cruise als toppunt). Nee, ik kijk liever een goede onafhankelijke film, of ‘arthouse’ zoals ze zo’n kitscherig kleinkunstgenre noemen.

Door een tip van een Vlaamse vriend stuitte ik op deze film, Almost Famous van Cameron Crowe. Een muziekfilm, en dat valt nogal gauw goed bij mij, aangezien ik Once (Ierland, 2006) ook geweldig vond. De cast is ook niet mis, met bekende namen als Billy Crudrup, Kate Hudson, Frances McDormand (Fargo) en Philip Seymour Hoffman (Capote, M:I III).

Het verhaal speelt zich af ergens in de jaren ’70, waarbij er wordt gefocust op de 15-jarige William Miller, een jongen met een voor zijn omgeving vreemde, volwassen muzieksmaak. Hij wil koste wat kost muziekcriticus worden, en gaat dan ook op bezoek bij een groot idool van hem, Lester Bangs. Van het een komt het ander en voor William het beseft wordt hij door een groep meisjes, de zogeheten band-aides (geen groupies!!), overgehaald om mee te gaan touren.

De film ontvouwt zich hierna in een roadmovie met tal van conflicten en hachelijke situaties, maar ook zeer zeker met de nodige humor. Maar wat eenieder bijblijft, is de geweldige muziek in de film, in het bijzonder de versie van Elton John’s Tiny Dancer in de tourbus, met de daaropvolgende quote “You are home..”

Almost Famous, ga hem zien. It’s all happening!

Der Panter

De meesten zullen deze man niet kennen. Sommigen (waarschijnlijk hardcore voetbalverslaafden) zullen hem wel ooit hebben zien schitteren in het shirt van Hertha BSC in Duitsland, maar we weten niet echt heel veel van hem. Wie is toch die man die geregeld van die schitterende doelpunten op zijn naam zet?


Marko Pantelic (Марко Пантелић), precies zoals je het schrijft uitspreken, zonder klemtonen, is 29 jaar geleden geboren in Belgrado, de hoofdstad van Servië, het toenmalige Joegoslavië. Zoals het ging met het land Joegoslavië, zo ging het ook met de familie Pantelic. Marko speelde nog maar in de jeugd van Rode Ster, één van de topclubs van Belgrado, maar zijn vader kreeg in Griekenland een goede baan aangeboden, dus was het inpakken en wegwezen, op naar de gyros.

Zijn talent was duidelijk aanwezig en na 2,5 jaar ploeteren bij Iraklis Saloniki, tekende hij vol trots een contract bij het toen nog hoog aangeschreven PSG, Paris Saint Germain in de Franse hoofdstad. PSG had toen een geweldig elftal, met spelers als Marco Simone, Raí en Leonardo (die later bij AC Milan furore maakte). 17 jaar pas en opboksend tegen diverse basiskrachten verkaste hij gedesillusioneerd naar (het nu inmiddels failliete) Lausanne Sports in Zwitserland. Daar scoorde hij 14 keer in 21 duels, wat hem een transfer naar Celta de Vigo in Spanje opleverde. Helaas kwam hij daar ook niet aan de bak, evenals bij Sturm Graz en Yverdon (beiden Zwitserland). Pantelic kreeg heimwee en vertrok naar het inmiddels beruchte FK Obilic, van militieleider Arkan. Vanaf daar ging het weer in een stijgende lijn via FK Sartid, waar hij aanvoerder werd en 13 goals maakte, naar zijn grote liefde, Rode Ster Belgrado. Twee seizoenen en 26 goals verder werd hij voor een pietluttig bedrag verkocht aan Hertha BSC, waar hij een opmerkelijke tijd kent.

Pantelic scoort regelmatig, en als hij scoort, is het een goede, mooie of zelfs wonderschone goal. Zijn kenmerken zijn zijn verwoestende schot, lange haar met haarbandje en stijve rechterbeen. Marko “Panter” Pantelic (over originaliteit gesproken) speelde al 12 keer mee met de Servische ploeg, en zal dat in de toekomst zeker vaker gaan doen. Een spitsenkoppel met Eduardo da Silva (Arsenal) misschien?

Indruk:

http://youtube.com/watch?v=ChOTpOFNTJ4

http://youtube.com/watch?v=SAgksEyOK-w

http://youtube.com/watch?v=4D0MyULUkZE

Een beter milieu begint bij..

Minister Ella Vogelaar heeft vanmiddag in Den Haag haar Integratienota gepresenteerd. Bij die gelegenheid zei de PvdA-bewindsvrouw dat ze zich zorgen maakt over ''het groeiende gevoel van onbehagen'' tussen de diverse bevolkingsgroepen in Nederland. Volgens Vogelaar halen steeds meer allochtonen een diploma en gaan er ook steeds meer de arbeidsmarkt op, maar zijn die positieve ontwikkelingen niet terug te zien in het alledaagse contact tussen de bevolkingsgroepen.

De minister stelt dat veel allochtonen het gevoel hebben dat ze worden gediscrimineerd. Ook staan volgens Volgelaar de meeste autochtonen negatief tegenover kenmerkende aspecten van de islam. Ze vindt dat meer burgers, zowel allochtonen als autochtonen, zich moeten inspannen voor de samenleving.

Verdonk
Bij de presentatie sprak de PvdA-minister ook harde woorden richting de Kamerleden Geert Wilders (PVV), Rita Verdonk (TON) en Henk Kamp (VVD). Deze drie scherpen de tegenstellingen tussen bevolkingsgroepen alleen maar aan met ''hun wedstrijdje wie de hardste maatregelen neemt op het terrein van integratie en immigratie.'' Naar de mening van de minister handelen politici die zich van die ''harde taal'' bedienen, niet in het belang van hun eigen achterban, ''die niet gebaat is bij een groeiende onveiligheid.''

Vogelaar beschuldigt haar voorganger Verdonk ervan ''een op onderdelen onuitvoerbare wet op de inburgering'' te hebben achtergelaten. De maatregelen die Kamp namens de VVD presenteert, onder meer rond het gebruik van gezichtsbedekking, lijken een poging tot aansluiting bij Verdonk en Wilders, vindt Vogelaar.

Rita Verdonk reageerde vanmiddag vol onbegrip op Volgelaars kritiek: ''Ik heb in mijn leven aardig wat domme uitlatingen gehoord, maar dit slaat alles. Ik scheer met mijn kritiek op de islam niet alle allochtonen in Nederland over één kam. Er zijn ook een heleboel moslims met wie het wel goed gaat. Ook jaag ik Marokkaanse probleemjongeren niet tegen me in het harnas. Ik ben niet verantwoordelijk voor het handelen van deze jongeren.''

De Kamer/regering/overheid/weet ik veel wat voor kutnamen ze tegenwoordig allemaal voor dat gedoetje in Den Haag hebben zou zelf een begin kunnen maken met die toenadering tussen allochtonen en autochtonen. Grootscheepse campagnes tegen vuurwerk kunnen wel, maar een campagne voor integratie is teveel gevraagd? Blijf ik vreemd vinden.

Iedereen kent nu wel die slagzin van de SIRE, en de koeien hebben er ook schoon genoeg van om na de Melkunie-reclames (bommetje anyone?) nog eens in een slecht daglicht geplaatst te worden.

Dus waarom dan niet een spotje ter bevordering van de integratie? Zo moeilijk moet het niet zijn. Gewoon die oude ventjes van Duo Penotti weer uit de kast halen, een veredelde Sjors en Sjimmie laten spelen met Joost Prinsen als de kwade vader, en het komt helemaal goed. Anders zouden we Ali-B in kunnen zetten, samen met Marco Borsato. Nota bene 2 halve buitenlanders, dus wat willen we nog meer?

Hoge heren/dames in Den Haag, kijk eens verder dan uw neus lang is, tenzij u Pinokkio heet.

Onder de noemer: Beruchte voetbalclubs

Beruchte voetbalclubs bestaan, en er zijn er een hoop van op de wereld. Nu staan er soms van die clubs in van die lijstjes, waarvan je zegt, daar zou ik wel eens meer van willen weten. Zijn ze echt zo berucht? Wat is er dan zo berucht aan?

Ik zal dit hieronder nader toelichten. Suggesties voor clubs zijn natuurlijk altijd welkom, maar het moet natuurlijk wel zo interessant en obscuur mogelijk zijn.

Een treinreisje

Mocht men ooit eens in de gelegenheid komen, dan beveel ik zeer zeker de Trans-Siberiëlijn aan. Je weet wel, zo’n ongelofelijk takkestuk met de trein, maar waar je ontzettend veel mooie dingen ziet en, met de tussenstops in verschillende prachtige steden, veel kunt ondernemen.

Enkele reizen kosten vanaf 250 dollar, dan slaap je met 4 mensen in dezelfde ruimte. De kaartjes worden ontzettend veel duurder door de tussenstops die je maakt, maar dat is eigenlijk vanzelfsprekend. Mocht je het geld hebben, is het zeker een optie om de vakantie mee door te brengen.

Ook kun je besluiten in Ulan Ude, op 5650 km, over te stappen op de Trans-Mongoliëlijn, die je dwars door het onbevlekte Mongolië naar Peking brengt. Natuurlijk is ook deze trip zeer de moeite waard.

De stad aan het einde van deze mythische treinroute is Vladivostok.

Vladivostok (Russisch: Владивосток, uitspraak: Wladiewastok) is een stad in het uiterste oosten van Rusland, aan de Japanse Zee.

Het is de thuishaven van de Russische Stille-Oceaanvloot. Tsaar Alexander III besloot aan het einde van de 19e eeuw dat er een spoorwegverbinding moest komen tussen het westen van Rusland en het grondstofrijke oosten van de Siberische laaglanden. Vladivostok was uitgegroeid tot een belangrijke havenstad en het loonde de moeite om een adequate verbinding aan te leggen. In de sovjettijd was het een gesloten stad, buitenlanders mochten er niet komen.

De naam Vladivostok betekent "beheers het oosten" (влади = gebiedende wijs enkelvoud van владеть (beheersen), восток = oosten). In het Chinees wordt de stad 海參崴 (pinyin: Hǎishēnwǎi of Hǎishēnwēi) genoemd, wat "Zeekomkommermoeras" betekent, aldus Wikipedia.

Ze hebben er ook nog een voetbalclub, die heet Luch-Energia, vanwege de hoofdsponsor. Dat levert natuurlijk de nodige problemen op, als bijvoorbeeld voetbalclubs uit Moskou of St. Petersburg naar Vladivostok moeten trekken. Vaak hebben deze teams geen uitfans bij, tenzij dit puissant rijke clubmensen zijn die met het vliegtuig (na vele omleidingen) aan zijn gekomen.

Drie fans van Zenith St. Petersburg (de ploeg van Dick Advocaat) waagden het er in 2006 toch op. Ze haalden Vladivostok, maar toen begaf hun auto (een 80’s Honda, ook niet meer de nieuwste) het. Er zat voor hen niks anders op dan de Trans-Siberiëlijn terug te nemen, waarvoor zij door hun club beloond werden met een nieuwe auto, omdat ze moed hadden getoond zo ver te willen reizen.

Ik zie een gigantisch thuisvoordeel, tijd om dat uit te buiten.

De wereldreis van het ‘kleine meisje’

Kent u haar nog? Maddie? Die kleine gup die vermist werd door dat dokterspaar? Toen was ze wel dood, toen weer niet, toen was ze ontvoerd door d’r ouders, toen had het kamermeisje het gedaan, toen weer de boze hotelmedewerker. En passant werd ze ook nog in Marokko gespot (ik zou maar eens in Slotervaart gaan kijken).

Deze keer is het niet in de buurt van Portugal, maar , jawel, het oostblok. Maddie schijnt gezien te zijn in Bosnië. Door wie zegt u? Door een pelgrim, zo noem je bedevaartsbezoekers toch? De beste man was daar op bezoek in Bosnië om God te vinden, en heeft toen een meisje gezien dat verschrikkelijk veel op Maddie leek (van een afstand). Mag ik even opmerken dat er nogal veel kleine meisjes zijn die verschrikkelijk veel op Maddie zullen lijken, aangezien kleine meisjes met bruin halflang haar nogal veel voorkomen?

Deze toerist (naam en nationaliteit niet bekend, maar hij moet Engels spreken) hoorde Maddie om haar vader roepen (daddy? Dad? Ik neem aan dat het kind geen andere taal machtig is dan het Engels dus daarvan uitgaand is de toerist Engels). Ook werd ze, zo zei de toerist, tegen haar zin in meegenomen door een man en een vrouw in een VW Golf. Bruikbare informatie op z’n minst, de meest verkochte auto ter wereld is inderdaad heel makkelijk op te sporen. Kleur niet bekend, nummerbord ook niet, zelfs geen velgen. Alleen een VW Golf, een man, een vrouw en een ongewillig kind dat tegen haar zin de mond wordt gesnoerd. Sommige mensen, en ik kan me voorstellen dat er dat in de Balkan wat meer zijn dan in de “Westerse” wereld, hebben het gewoon niet echt graag als hun kinderen zo opstandig zijn. Dan laat je dat merken of sleur je het kind in de auto.

Afijn, dat bedevaartsoord maar eens nader onderzoeken. Het heet Medjugorje, of op z’n Bosnisch/Servisch/Balkans Međugorje. Volgens Wikipedia is het een bergdorp in het zuiden van Bosnië-Herzedinges, en is een bedevaartsoord omdat er vanaf 1981 geregeld Mariaverschijningen zouden zijn geweest. Waarom juist daar? Waarom in een gebied van oorlog (toentertijd) en praat Maria Bosnisch/Servisch/Balkans? De Rooms-Katholieke kerk vindt van niet, daarom weigert zij het plaatsje te erkennen als bedevaartsoord. Misschien is de paus ooit bedreigd door een louche huurmoordenaar, ik weet het niet. Feit is in ieder geval dat het dus om een christelijk bedevaartsoord gaat. Is Maddie misschien een toegewijde christen geworden? Een misdienaar in Bosnië? Nee, want dan zou ze uit de toon vallen tussen al die brave jongetjes die al een keer misbruikt zijn door de overgevoelige pastoor.

Het dorpje ligt net als de stad in Portugal praktisch aan de kust, dus ze moet daar via een haven gekomen zijn. Het lijkt me sterk dat ze haar dat hele roteind in die VW Golf hebben vervoerd.

Zullen we gokken dat ze de volgende keer in Scandinavië zit? Die hebben immers ook havens genoeg. Of misschien wel Rotterdam?

De stigmatisatie van de Nederlandse Marokkaan

Vandaag was er een interessant stukje op internet te vinden. FOK! meldt het volgende:

__________

'Gedrag kut-Marokkanen ligt niet aan cultuur'

Volgens criminoloog Jan Dirk de Jong ligt het gewelddadige gedrag van Marokkaanse straatjongeren niet aan de Marokkaanse cultuur, maar is het de algemeen menselijke behoefte aan erkenning, veiligheid en vertier en de straatcultuur in achterstandswijken. Dat schrijft De Jong in zijn proefschrift waarop hij volgende volgende week aan de Rijksuniversiteit Groningen promoveert.

De Jong stelt dat de term 'kut-Marokkanen' synoniem is geworden voor zich misdragende jongeren. Niet alleen publiek en politie, ook sociaal-wetenschappers verklaren de agressie van veel jonge Marokkanen vanuit hun cultuur. Ze zouden een vechtersmentaliteit hebben die voortkomt uit het Rifgebergte waar veel van hun (voor)ouders vandaan komen.

De Jong: ''Die culturele verklaring voelt heel lekker aan. Zeker bij mensen die deze jongens maar eng vinden. Zelf dacht ik eerst ook zo. Naarmate mijn onderzoek vorderde, begon ik echter steeds meer te twijfelen aan deze verklaring. De overeenkomsten tussen 'Marokkaanse' jongens en (straat)jongens met een andere etnische achtergrond leken me veel groter dan de verschillen als we kijken naar groepsgedrag en straatcultuur.''

De reden dat Marokkaanse jongeren zo veel heviger ontsporen, ligt aan de Nederlandse samenleving stelt De Jong. ''Ze voelen zich door de samenleving steeds sterker afgewezen. Daardoor zoeken ze meer steun bij elkaar en krijg je gevaarlijke groepsprocessen.'' De promovendus zegt dat er bij de Marokkaanse straatjongens geen sprake is van onwil, maar van knellende onmacht. ''Ze proberen gezichtsverlies te beperken door de indruk te wekken dat ze er zelf bewust voor kiezen zich delinquent te gedragen.''

De Jong: ''Wat we vooral niet moeten doen is de problemen en het gedrag van deze jongens ten onrechte bestempelen als 'typisch Marokkaans'. Daarmee verklaren we niet veel van het gedrag en we lossen de problemen er niet mee op. Sterker nog, op die manier houden we de problemen juist in stand en jagen we de processen aan die leiden tot de verhevigingen in hun gedrag. We moeten deze jongens in de eerste plaats beschouwen als 'onze' jongens. Geen Marokkaanse, maar Nederlandse jongens.''

Momenteel is De Jong werkzaam als Universitair Docent aan de Faculteit der Rechtsgeleerdheid van de Vrije Universiteit Amsterdam, afdeling Strafrecht en Criminologie. De RuG heeft over zijn proefschrift en aanstaande promotie ook een uitgebreid persbericht verzonden.
______________

Ga ik even in op de 4e en 5e alinea.

Waarom ligt het aan de Nederlandse samenleving? De Marokkaanse jeugd voelt zich onmachtig, waarvan, waardoor, waarom? Wordt geen verklaring voor gegeven, dus geen logische uitspraak. Of misschien toch, want de Marokkaanse jeugd [b]voelt[/b] zich afgewezen, maar worden ze dat in het echt ook wel? Is er geen sprake van (zo veel mogelijk, want het is nooit helemaal te realiseren) gelijke behandeling?

Het bestempelen van het gedrag moet niet typisch Marokkaans genoemd worden, want het zijn Nederlandse jongens (weliswaar met een Marokkaanse achtergrond, maar toch Nederlandse jongens met ook die identiteit) die de overlast veroorzaken. Waarom staan diezelfde Nederlandse jongens dan tijdens een voetbalwedstrijd, rapvideo of film dan als een stel apen hun "moederland" Marokko te supporten en datzelfde Nederland af te doen als (en ik citeer) "k4nkernederlanders", "kutkaaskoppen", "k4nkerblanken"? Ze hebben blijkbaar net zoveel met Nederland als dat wij met Marokko hebben. Kan het de autochtone bevolking dan kwalijk genomen worden dat zij het criminele gedrag afdoen als "typisch Marokkaans"? Zelfs Yes-R doet het.

Ik zeg, de eerste de beste die zoiets als hierboven vermeld staat zegt, z'n Nederlandse identiteit ontnemen en indien hij een "zware" misdaad begaat, flink beboeten (maanden/jaren cel in moederland (vanuit Nederland geregeld, dan bouwen ze daar maar een hut extra) + dikke geldboete).

Een belachelijk rapport trouwens, van die kerel.

Geef mij maar TBS..

..dat is beter dan de cel.

Zo is het wel tegenwoordig. Afgelopen week nog ontsnapte er weer een TBS-er uit de kliniek tijdens het luchten. Voor de onwetende: het luchten is een ritueel waarbij de gedetineerde met een begeleider even uit zijn of haar “cel” mag, dus even niet naar Eurosport kan kijken en de “speelplaats” op mag, waar hij of zij een frisse neus mag gaan halen. De maximale tijd voor het luchten bedraagt ongeveer 2 uur, en de begeleider moet te allen tijde aanwezig blijven op de binnenplaats, in de buurt van de gedetineerde.

Hoe kan zo iemand dan ontsnappen? Heeft de TBS-er teveel PrisonBreak gekeken? Heeft de TBS-er zijn begeleiders omgekocht? (In dat geval, oppassen voor een ontsnapping van Willem Holleeder) Of hebben ze bij de kliniek een deurtje open laten staan?

Lijkt me niet, volgens mij zitten ze daar gewoon in een goede inrichting die niet uit elkaar valt en voldoende beveiligd is met hoge hekken enzovoorts.

Dan vraag ik me toch af hoe dat gegaan is. Is het dan dat de TBS-er in een moment van onoplettendheid van de begeleider ineens als een volleerd commando over een hek van 5/6 meter kan klimmen, en als de begeleider ziet dat de TBS-er op weg is naar zijn vrijheid, hij niet ingrijpt? Of roept de begeleider iets in de trant van: “halt! Stop onmiddellijk! Foei! Niet doen!” in de hoop dat de TBS-er zich na deze kwetsende woorden naar beneden laat zakken en zichzelf overgeeft?

Ik pleit voor (lange) knuppels, alarmpistolen en zelfs eventueel rubberen kogels. Het is toch van de gekken (oh, de ironie) dat al die TBS-ers maar weg kunnen komen? Tijd dat de regering ingrijpt, als ze tussen de overvloed aan Kamervragen tijd hebben. Weet je hoeveel die kutvragen kosten per stuk aan administratie enzo? Bijna 5000 euro, en er zijn er zo’n 300 afgevuurd in een jaar tijd. Marianne Thieme: “Is het normaal dat er op wilde zwijnen geschoten wordt in de Veluwe?” Ja trut, dan veroorzaken ze geen overlast. Doe dat alsjeblieft ook bij mensen.

Banner!

Ik heb weer even een nieuwe banner zitten maken, dit keer zit hij door een foutje in HTML goed te zetten ook echt midden op de pagina. Op- of aanmerkingen zijn altijd welkom natuurlijk.

Herkennen jullie trouwens de jeugdheld?

Krokodillentranen

Heeft u het al gehoord? Gordon moest er in ieder geval flink om janken. Het is uit tussen Linda en haar vriend, Sander Vahle. Erg hè? Vooral erg voor de kinders die ze hebben. Na 12 jaar zetten ze er een punt achter. 12 jaar! Hoe kun je dan nog uit elkaar gaan? “De verliefdheid is weg”, opjeuken. “We hadden slaande ruzie”, kan gebeuren. “Hij ging vreemd”, dat wis.. hè wat? HIJ ging vreemd? Was het niet een tijdje geleden in het nieuws dat Linda juist de koffer ingedoken was met iemand anders?

Het Duitse Bild meldde het ons, bijna 2 maanden geleden. Linda zou een avontuurtje/meerdere avontuurtjes hebben gehad met cabaretier en vaste columnist in de Linda. (nu heeft hij haar echt van binnen gezien), Viggo Waas. Dat was de reden van de relatiecrisis, en wat schetst mijn verbazing nu? Meneer Vahle wordt de zwarte piet toegeschoven. Grove leugens, of een beslissing vanuit commercieel oogpunt?

Zou een Linda de Mol dezelfde aardige, onbesmettelijke, bijna christelijke Linda blijven, als zij opeens een geheime verhouding zou hebben naast haar normale relatie? Zou RTL daar bij gebaat zijn? Zou haar broer daar bij gebaat zijn? Er staan natuurlijk wel kijkcijfers, marktaandeel en imago op het spel.

Dus wordt het gerucht van de verhouding van Linda lekker weggemoffeld en door iedereen ontkent, en komt even later het nieuws naar buiten dat Sander wel een nieuwe vriendin heeft, nota bene eentje die Linda zelfs nog heeft zitten troosten toen een eerdere relatie van de nieuwe vriendin op de klippen ging. Wat zou Sander gedacht hebben? Zij in de fout, ik ook in de fout?

Ondertussen doet het hele Gooi het met elkaar, maar dit is wereldnieuws.

En die arme Gordon maar huilen, geef hem een nekschot..

Jules als filmheld

Jules Deelder, een vreemdere figuur is er, sinds de dood van Anton Heijboer (de kunstenaar en charlatan), eigenlijk niet te vinden in Nederland. Openlijk komt hij uit voor zijn drugsverslaving, openlijk laat ook iedereen hem vooral zijn gang gaan, omdat ie zo lekker ‘nuchter’ is.

Jules is de geboren antiheld. Geen lichtend voorbeeld voor de jeugd, maar altijd lekker scherp en met krachttermen strooiend. Zeggen waar het op staat, en dat het liefst verbloemen met het schetsen van overdreven mooie karikaturen, dat is Jules ten voeten uit. Altijd gekleed in het zwart, met dito zonnebril en haar, vormt hij eigenlijk de perfecte hoofdrol voor iedere film noir, vol met dezelfde “zwarte” humor.

“Sodetering, krêg nou toch een pleurislul, wat hebben ze van ons Spajta gemoakt jôh!?

Daarom pleit ik voor een Hollywoodrol. Jules moet over heel de wereld bekend worden. De nachtburgemeester in een lichtelijk sarcastische, maar toch grappige rol met een serieuze ondertoon. Zo’n soort rollen waar Robert Downey Jr. een handje van heeft (Kiss Kiss Bang Bang, Zodiac, A Scanner Darkly).

Filmtitels zouden eigenlijk geen probleem moeten zijn. Een greep uit de vele beschikbare gedachtenspinsels:

De buitenaardse saga: The Nightmayor Strikes Back, Return of the Nightmayor.

De horrorfilms met een bloedlustige, nog donkerdere kant van Jules: Nightmayor On Elm Street, The Texas Chainsaw Nightmayor, Nightmayor the 13th

De avonturenfilm: Nightmayor of the Caribbean (The Curse of the Black Glasses, Jules’ Black Chest & At Jules’ End)

Het enige jammere van de filmrollen van Jules is, dat ze voor een beperkt publiek toegankelijk worden, vanwege het vele vloeken. Dat nemen we maar op de koop toe, want Jules is en blijft een kanjer.

Hallelujah!

Net als Nederland heeft Amerika ook zijn eigen Sjors. De Amerikaanse Sjors is alleen ietsje groter, breder en mannelijker.

Zijn jeugd in Texas lijkt op die van kleine straatratjes in de grotere Amerikaanse steden. Bendes, overvallen en straatgevechten waren aan de orde van de dag. In deze cirkel van geweld kwam hij al snel bovendrijven als een van de meest gevreesde straatvechters van de buurt.

Om zichzelf wat te verbeteren, ging hij bij het zogenaamde “Job Corps”, een instelling die scholing en training verzorgde voor arme gezinnen. Hij kreeg daar nogal vaak ruzie met andere jeugd daar, wat ervoor zorgde dat hij geïntroduceerd werd met het boksen. Hij viel voor de sport, noemde het “de grootvader van alle sporten” en haalde in 1968 op 19-jarige leeftijd een gouden medaille op de Olympische Spelen van Mexico, waar hij trots met de Amerikaanse vlag wapperde.

Juist zoiets, trots zijn op zijn vaderland, bracht hem in opspraak. Andere “zwarte” atleten hadden uit protest hun vuist in de lucht gestoken (een black power-teken) tijdens huldigingceremonies. Dat hij nou patriottistisch uit de hoek kwam, was volgens een deel van Amerika not done. Anderen prezen hem juist voor zijn vaderlandsliefde.

Vanaf daar ging het snel met onze Sjors. In 1973 werd hij, met een record van 37 gewonnen partijen en 0 verloren, door de bonden verkozen om te vechten tegen wereldtitelhouder in het zwaargewicht Joe Frazier, die eerder Muhammad Ali versloeg. Het werd een kort gevecht, want Sjors had geen kind aan Frazier. Hij sloeg hem in 2 ronden al 6 keer tegen het canvas, met een technische KO tot gevolg. De laatste klap die hij Frazier gaf was typerend voor de stootkracht van Sjors; Frazier kwam door die uppercut met zijn voeten eerst los van de grond, voordat hij gestrekt op de vloer lag. Een nieuwe held was geboren.

De eerste twee keer dat hij zijn titel moest behouden, deed hij dat met verve. De Puerto-Ricaan José Roman ging binnen 55 seconden naar de grond (de snelste KO ooit in een wereldtitelgevecht) en ook in Venezuela, waar hij Ken Norton (die eerder Muhammad Ali een gebroken kaak sloeg) tegenover zich had, kwam hij als glorieuze overwinnaar uit de strijd. Slechts twee rondes waren er nodig.

Het volgende gevecht van onze Sjors is bij eenieder wel bekend. Zo niet, ga je schamen. In 1974 was het de befaamde “Rumble in the Jungle” die hem nekte en Muhammad Ali wereldtitelhouder maakte. Ali speelde het tactisch erg slim, had gezien dat de touwen in de ring slapper hingen dan normaal en ging dus meerdere malen daarin hangen, om zichzelf wat rust te gunnen. Vanuit daar bouwde Ali aan een moment om Sjors definitief neer te slaan. Dat gebeurde aan het einde van de achtste ronde, met een furieuze rechtse hoek op de kaak. Sjors ging neer en stond weer op, maar de scheidsrechter verbood hem verder te vechten. Voor het eerst (en, zo later bleek, de enige keer) ging Sjors Voorman knockout.

Sjors werd pas weer actief in 1976, met mooie gevechten tegen Ron Lyle (een tour de force) en Joe Frazier, terwijl ook Scott Ledoux en Dino Dennis aan een knockout moesten geloven.

In 1977 ging Sjors echter de andere kant op, na een verloren gevecht met Jimmy Young in Puerto Rico. Hij had last van hallucinaties door de hitte en dacht dat hij in de meest gruwelijke plaatsen kwam, wat ervoor zorgde dat hij voor de volgende tien jaar met boksen stopte en zijn leven begon te wijden aan het christendom.

In 1987 kwam hij, geheel onverwacht, weer terug in de bokswereld. Hij was toen 38 en iedereen dacht dat hij wel veel van zijn kracht verloren zou hebben. 18 (niet echt serieuze) overwinningen en een pak TV-commercials later kreeg Sjors voor het eerst echte tegenstand, in de vorm van voormalig contender Gerry Cooney. Sjors ging tegen hem tekeer als in zijn beste dagen, wat voor één van de meest spectaculaire knockouts in de geschiedenis zorgde.

Daarna mocht hij tegen een andere grootheid in het boksen, Evander Holyfield, uitkomen. Niemand gaf Sjors enige kans, maar hij hield het de volle 12 ronden vol en wist zelfs een paar aardige combinaties te plaatsen. Holyfield won weliswaar, maar de naam van Sjors Voorman was er weer eentje om rekening mee te houden.

Na nog een gevecht was het tijd voor Tommy Morrison, die onze Sjors tactisch versloeg. Tommy was zich bewust van de enorme stootkracht van Sjors, dus ging hij het man tegen man gevecht vaak uit de weg, wat soms zelfs ervoor zorgde dat hij met z’n rug naar Sjors stond. Hij won uiteindelijk op punten en de laatste hoop van Sjors om nog één keer wereldtitelhouder te zijn, leek nu toch echt weg.

Neen! Nog 1 laatste kans kwam er, mede door de rechtbank. Sjors mocht in 1994 (toen hij 45 jaar was) tegen Michael Moorer boksen, een jongeman die legende Holyfield verslagen had (in de kleedkamer stortte Holyfield in elkaar, waarna bleek dat hij een hartafwijking had, waardoor de overwinning van Moorer niet echt erkend werd). Moorer was er gebrand op te laten zien dat hij de beste was, en liet dat vanaf het begin duidelijk merken. Sjors had geen schijn van kans en werd in alle ronden vrijwel dol geslagen, maar zijn incasseringsvermogen was groot. Hij wachtte op het gaatje, wat hoe dan ook wel een keer zou vallen, zo zou hij later verklaren. Dat gaatje kwam er in de allerlaatste ronde, toen Moorer voor het eerst zijn verdediging niet op orde had, en Sjors sloeg meteen toe. Een combinatie waardoor Moorer even versteend bleef staan, met daaropvolgend een korte rechtse op de kin waren genoeg voor Sjors om de jonge Moorer (26) naar het plafond te laten turen. Hij had het geflikt, de oude Sjors Voorman, wereldtitelhouder op zijn 45^e.

Wat een held, onze Sjors.

Amsterdam: Ronde 2

Een schaars geklede belspeltrien loopt rond met het bordje 2, de bel luidt.

En daar is de beste stad van Nederland weer. Ze blijft negatief in het nieuws, hoe graag ze ook wil dat er eens een positief geluid doorbreekt in de media. De spotlighthomo’s (Albert) en overspelige tuthola’s (Linda) in het mediapark doen hun werk zeker niet goed?

Want als er één ding aangenomen mag worden van onze Jules, is het wel dat men Amsterdam in Hilversum helemaal het einde vindt. De Albert Cuyp, de mooie PC Hooft, het kan niet op.
Nou, wel dus.

Vandaag werd er weer een jongen neergestoken in Amsterdam, in de Bijlmer, door klasgenootjes. Hij was 15 jaar. Gelukkig overleefde hij het drama wel, en bleef (ook heel belangrijk) bij kennis zodat ook deze dadertjes hun welverdiende straf kunnen krijgen. Mooi dat de rechters nu gemaand zijn rustig aan te doen met taakstraffen, hun verdiende loon. Na de tragiek van de vorige weken met het “pen-incident”, opnieuw een zorgelijke situatie. Het kan zo niet langer op de MBO-scholen in de hoofdstad!

Bam, bam, een harde combo op het lijf van Job Cohen.

Eerder deze week was er al het onbegrijpelijke bungeejumpen zonder touw van een vrouw en kind van de 4^e verdieping van de Bijenkorf. De vrouw, die zeer waarschijnlijk minder toerekeningsvatbaar was, had niet eens haar eigen kind eerst naar beneden gegooid, en sprong er toen zelf achteraan. Was ze bang dat het kind hard terecht zou komen? Of viel het kind uit haar handen en wilde ze het tere lijfje redden? De politie sloot niet uit dat het om een zelfmoordpoging ging. Nou, missie geslaagd kunnen we wel stellen. Waarom zit er geen standaard glas tussen die verdiepingen in zo’n warenhuis?

Een rechtse directe op de kin van Job, die zich vermand en doorgaat.

Als laatste de aanhoudende autobranden, waar ik al eerder over berichtte. Ze blijven maar doorgaan en nog steeds wordt er niemand opgepakt in de hoofdstad. In Den Haag, waar de trend gekopieerd was, zijn ze daar wel goed in. Meteen geen vervelende berichten meer aldaar. Amsterdam houdt het liever nat met een belerende vinger en een netjes “foei”. Maar toch, gisternacht moest een invalidenwagentje eraan geloven. Een minder mobiele man of vrouw zit nu tranen met tuiten te huilen, omdat de etterbakjes in Slotervaart hun woede kwijt moeten. Ga boksen!

Een losse linkse, met handig voetenwerk van Cohen om deze te ontwijken, maar een gerichte uppercut laten hem in de touwen belanden. Jammer genoeg luidt de bel.

De schade wordt geïnventariseerd, het is het einde van de tweede ronde en Cohen staat te zwalken. Gaat hij in de derde ronde knockout?

Onder de noemer: Beruchte voetbalclubs

Beruchte voetbalclubs bestaan, en er zijn er een hoop van op de wereld. Nu staan er soms van die clubs in van die lijstjes, waarvan je zegt, daar zou ik wel eens meer van willen weten. Zijn ze echt zo berucht? Wat is er dan zo berucht aan?

Ik zal dit hieronder nader toelichten. Suggesties voor clubs zijn natuurlijk altijd welkom, maar het moet natuurlijk wel zo interessant en obscuur mogelijk zijn.

Te beginnen met: Huracán. De Tres Arroyos.

De God

Huracán was een Maya God, die heerste over wind, storm en vuur. Deze figuur was ook één van de scheppende figuren die in alledrie de pogingen om de mens te creëren mee heeft gedaan. De Maya’s geloven namelijk dat de mens is ontstaan uit drie pogingen van verschillende goden.
De god heeft verschillende namen gekregen, zoals Hurakan, Harakan, Tohil, Bolon Tzacab, Kauil (ik vermoed dat dit Hawaiiaans is) en “Het Hart van de Hemel”.
Natuurlijk komen ook de hedendaagse benamingen “hurricane” en “orkaan” van deze Maya grootheid, want je bent pas echt een god, als zelfs in het nu dingen (het liefst negatief, zodat men kan zien dat je discipline wilde) naar je vernoemd zijn.
Huracán was verantwoordelijk voor de grote overstroming die de mensheid van de aardbodem zou vegen, net als in het verhaal van Noach en de Ark. Zijn verschijning is niet al te florissant. Slechts één been, de andere was een slang, een soort olifantenslurf als neus en een rokend object op zijn voorhoofd.
Davy Jones zou jaloers zijn.

De plaats

Tres Arroyos. Het betekent zoveel als “drie rivieren.” De plaats (en ook de “partido”) ligt in het zuiden van de provincie Buenos Aires en kent veel inwoners die afstammen van immigranten. Het totale aantal inwoners is vastgesteld op 45.986.

In het einde van de 19^e eeuw haalde Argentinië een hoop Europese immigranten binnen en veel van die immigranten vestigden zich in en rond Tres Arroyos, dat voornamelijk Deens, Frans en Nederlands gekleurd is.

Zoals gezegd hebben veel Nederlandse immigranten hier hun toevlucht gezocht, bewijs daarvan is het Nederlands consulaat in de plaats. Koningin Beatrix is hier in 2006 nog op bezoek geweest, met vast en zeker een heel leuk hoedje, misschien wel een sombrero.

De club

Huracán de Tres Arroyos heeft een luchtballon als logo, geheel in stijl met de winderige oppergod. Hun bijnaam is dan ook “El Globito”, de kleine luchtballon. De club werd opgericht op 3 januari 1923, volgens Spaanstalige bronnen. Engelse bronnen zeggen dat de club op 14 augustus 1924 ontstond.

Bekend volk?

Niet echt. De bekendste spelers die bij Huracán gevoetbald hebben zijn alletwee lid van de familie Palacio, namelijk Rodrigo (huidige spits van Boca Juniors) en zijn vader, Juan Román. Rodrigo heeft het inmiddels tot Argentijns international geschopt.

Berucht?

Niets wijst erop dat Huracán echt veel stennis heeft geschopt. We kunnen dus concluderen dat het een vrij nuchtere club is, iets wat wel grappig is getuige de feiten dat er veel Nederlandse immigranten wonen en dat het voetbal waarschijnlijk geïntroduceerd is door de Europese immigranten.

Conclusie

De naam belooft heel wat, door de mythen die de ronde doen over de god Huracán (was het een zuiplap? Zat hij graag aan meisjes? Kon hij veel eten?), maar in werkelijkheid valt het vies tegen. Een clubje in de marge, dat is het nu eigenlijk.

Gehoord

Ik heb een nieuwe hoofdtelefoon afgeschaft, een hele mooie zwart met zilveren. Zwart staat overal bij, dus wat dat betreft zit ik qua styling wel goed. Hij is lekker warm over de oren, goed stevig en een tikkeltje oversized om dat echte ghettogevoel uit te dragen.

Hij is van het merk Sennheiser, volgens velen een toppertje en de Lexus onder de gehoorapparaten. Vandaar dat ik hem gekocht heb, want ik identificeer mij graag met auto’s van loempiavreters, aangezien die ook met de geweldige Daihatsu Gino op de proppen kwamen.

Zijn geluid is als de beste stereo’s. Goede bass, veel tonen, en vaak kun je bij een band ook nog uitvogelen hoe de apparatuur in de opnamestudio stond opgesteld. Hij speelt alles zeer zuiver, van hiphop (Jedi Mind Tricks, Mos Def & Talib Kweli, The Roots) tot grunge (Pearl Jam), deathmetal (Opeth) en pop (Saybia) tot fluisterliedjes (Sufjan Stevens).

Eigenlijk was ik die oordopjes gewoon zat. Ja, ze waren wel leuk klein enzo, en makkelijk mee te nemen, maar telkens als het regende viel er minimaal eentje om de 5 minuten uit. Oordopjes met zo’n band erom voor achter je oor is ook niks voor mij, volgens mij zit dat gruwelijk irritant. Oorschelpen? Nee, dat is voor twijfelaars. Zo van ik wil eigenlijk geen oortjes, maar een hoofdtelefoon is weer te groot. Een oversizede geluidspompende oorwarmer was voor mij het Mekka.

De tweede dag dat ik hem gebruikte, had ik er al meteen profijt van. Het was kouder dan een koe in het Engels en dankzij mijn geweldige hoofdtelefoon had ik dus geen bevroren geluidsontvangers, maar rooie oortjes.

Dag 4 was ook weer zo’n moment om niet te vergeten. Ik stond in het centrum en wilde aanstalten maken om aan te fietsen, toen opeens een andere fietser mij bijna van mijn spreekwoordelijke sokken reed. Ik schrok natuurlijk een beetje, want door het overweldigend goede geluid en de magistrale demping van de omgeving buiten mijn hoofdtelefoon, had ik dit niet aan zien komen. Levensgevaarlijk toch? Ja, maar wel aangenaam dat je daarbij prima muziek tot je beschikking hebt. Dat maakt het geheel wat draaglijker.

U ziet het, het is een wereldding, die hoofdtelefoon van mij.

Het joods-Amsterdamse wanbeleid

Job Cohen kijkt om negen uur ‘s avonds naar het nieuws en hoort dat er alweer auto’s uitgebrand zijn in zijn geliefde Amsterdam. Hij zwijgt, en neemt nog een lekker koekje bij de thee. Even lekker erin soppen, pappen en nathouden. Mmm.. dat is lekker!

Ondertussen is het alweer de 11^e auto die uitbrandt in een week tijd. 3 man werden er opgepakt omdat ze met een jerrycan benzine over straat liepen, maar vervolgens vrijgelaten wegens gebrek aan bewijs. Het zou kunnen dat de jerrycan niet bedoeld was om auto’s mee in de fik te steken. Ik ga ook altijd met een jerrycan in de hand door de buurt.

Cohen kijkt om elf uur nog een keer naar het nieuws, en ziet tot zijn verbazing dat er nog twee auto’s te grazen zijn genomen. Zijn tactiek werkt niet? Wat is dat voor flauwekul! Nee, dit moet een gewone Hollandse boerenkoolpyromaan zijn. Dit kan niet het werk zijn van die lieve couscousmarokkaantjes, daar zijn ze veel te aardig voor! Om zichzelf te troosten, schakelt hij over naar Ajax – NEC. ‘Zijn’ joden zullen toch wel gewonnen hebben?

Niets is minder waar. De Amsterdamse trots speelde weer eens mat, verloor bovendien keeper Stekelenburg en het werd 0-0. Ajax-trainer Adrie Koster gaf na de wedstrijd aan dat hij wel een goed gevoel had aan het begin van de wedstrijd. Ook hier geldt: Pappen en nathouden.

Job besluit dan maar te gaan slapen. Erg fijn slaapt hij echter niet, want hij heeft een verschrikkelijke nachtmerrie. De ME is gearriveerd in Slotervaart en schiet met scherp (en rubber kogels) op iedereen die zich na de avondklok van 21:00 op straat langs een auto durft te vertonen. Jongeren met jerrycans of andere zichtbare “wapens” worden zonder pardon opgepakt en moeten waarschijnlijk, door de verscherpte regels, een week brommen. Weg overlast. Stadsdeelhouder Marcouch roept dat dit “niet de bedoeling was, het was de schuld van IJzeren Job.”

Badend in het zweet schrikt hij wakker. Nee, dan maar pappen en nathouden.

Hossel: Puke the rainbow

Teveel drank is niet goed voor een mens. Mijn vriend J. alias Grijpstuiver alias Hossel kan daarover meepraten.

J. was nogal enthousiast begonnen aan de donderdagavond, met een aantal fikse slokken champagne op een redelijk nuchtere maag. Daarna was het tijd voor wat goudgele rakkers met witschuimende kragen, al waren ze niet heel koud, wat erg jammer was en het drinktempo niet bevorderde. Na deze 6 of 7 rakkertjes kwam het echte vuurwerk: 3 flessen drank door elkaar, maar vooral de Petrikov Green die er bij J. als water in ging. Als ik goed opgelet heb, en daar ben ik vrij zeker van, was de helft van de fles verdwenen in zijn slokdarm.

De nacht maakte zeer vroeg al een slachtoffer, een waarschuwing voor later misschien, maar wij hadden er niet zo’n boodschap aan.

De Petrikov alleen was natuurlijk niet genoeg, want we hadden ook nog Martini Fiero en Blue Curaçao bij. J. maakte ook deze twee flessen graag soldaat. Als wij er niet bij waren geweest, had ie ze makkelijk in z’n eentje opgedronken, maar dan was het waarschijnlijk wel een enkeltje ziekenhuis geweest.

Afijn, aangekomen in de stad, was hij ook daar niet te houden, maar meneer moest wel meteen al vaak naar de WC, een slecht teken volgens de kenners. In de tweede tent waar we waren, was het vervolgens raak. Omstreeks 2 uur plaatselijke tijd werd er angstig naar buiten gelopen door Hossel, waarna hij volgens ooggetuigen flink moest gorgelen. Het regende niet, maar toch was er een regenboog te zien, eentje die verschrikkelijk stonk, dat dan weer wel. Er zijn vermoedens dat hij grijpstuivers zocht.

Hossel was daarna natuurlijk vergeten waar zijn fiets stond, waardoor hij genoodzaakt was bij iemand anders achterop te klimmen en zo mee te liften naar zijn huis, 8 km van het centrum vandaan.

Het liften ging niet vlekkeloos, dus werd er op een gegeven moment besloten dat er maar beter gelopen kon worden. Dat deed Hossel dan ook, zelfs toen een van zijn ouders met de auto naast hem stond en hem maande in te stappen, bleef hij stug doorlopen, want, zo zei hij, “ik heb een missie.”

De geruchten gaan dat hij aangekomen is op zijn plaats van bestemming.

De mythe van Schiedam

Helden.

Je hebt ze in alle soorten en maten.
Lenin, Jezus, Martin Luther King, Snelle Jelle, Andre Agassi.

Soms net iets te dik, soms iets te dom, soms te lomp en soms te krom. Er was één man, die het allemaal had.

Opgegroeid in de volksbuurten van Schiedam was deze jongen een modale voetballer, niet bijzonder getalenteerd. Toch vond Sparta het nodig om hem te contracteren. Hier ontplooide zijn professionele carrière en het duurde slechts 2 seizoenen voordat de volgende club daar was: FC Groningen. In totaal 4 seizoenen speelde hij voor de “Trots van het Noorden”, alvorens zijn echte liefde te vinden, wederom in Rotterdam. Feyenoord haalde hem binnen en vanaf dat moment ging zijn status pas echt omhoog.

Zijn verschijning dwong gelijk respect af. Lange manen, dikke baard, karakteristieke oorbel en met de andere verdedigers een achterhoede die klaar was om iedere tegenstander te slopen. Het vechtvoetbal dat Feyenoord indertijd speelde, was eigenlijk zo gekomen omdat de achterhoede (en dus ook hij) geen enkel opbouwend inzicht had. Een volksheld, een ware winnaar die nooit van wijken wist, een casanova pur sang, Coen van Vrijberghe de Coninck mocht jaloers zijn. Hij haalde zelfs het Nederlands elftal!

Maar dan komt de keerzijde van de medaille. Een voetballer krijgt veel geld, en wat doe je met dat geld? Je gaat gokken. Je gaat veel gokken. Je krijgt last van die irritante mannetjes die om je heen zoemen en je lekker maken met grote bedragen. Opeens heb je niks meer.

En dan? Dan ga je je als Holland’s Next Topmodel gedragen. Een kat in het nauw maakt rare sprongen, en aangezien hij een leeuw was, brengt dat nog meer chaos met zich mee. Hij werd betrapt door Frank de Boer bij het achteroverdrukken van een paar mille. Toen ging ‘ie voor het grote avontuur naar het buitenland. De Wolves boden hem echter niet wat hij wilde, mede door een blessure, en hij was genoodzaakt zijn carrière af te sluiten bij clubjes die echt niet bij de status van deze man pasten. Hij deed er een trainerscursus bij, omdat hem dat leuk leek. Bij Sparta heeft de beste man ook nog een tijdje een redelijk onduidelijke functie gehad.

Langzaam raakte hij toch in de vergetelheid. Ja, af en toe berichtten de roddelpers over zo’n dramatische relatie met de ook hier al eerdergenoemde zwarte weduwe Rachel, maar daar is niks van bevestigd. Komkommertijd wellicht.

Het bloed kruipt schijnbaar waar het niet gaan kan, want in 2006 was hij daar “ineens” weer. Miste hij de spotlights? Was hij weer eens platzak? De naamsbekendheid heeft waarschijnlijk de doorslag gegeven in een tijd waarin de meeste mensen zeuren dat het vroeger zoveel beter was. Let op Máx, dé Nederlander bestaat!
Hij deed mee aan Dancing with the Stars, alwaar hij met zijn houterige pasjes toch nog redelijk ver kwam (3 rondes van het einde moest hij plaatsmaken van het Nederlandse publiek). Eigenlijk best gek. Het bewijst maar weer eens dat imago heel belangrijk is.
Daarna samen met Rebecca “ik-sliep-met-Beckham” Loos voor campingzender SBS het oranjegevoel meten, hoe ironisch. En passant werd hij ook nog onderuit gemept door die andere ex-voetballer in Fighting with the Stars.

Nu is hij trainer van zondaghoofdklasser Türkiyemspor. Een onnatuurlijke rol voor hem. Gelukkig wees hij wel een speler met Ajax-sokken terecht, want dat kan écht niet meer tegenwoordig. Het is te hopen dat hij niet zo eindigt als de oude voorzitter, of Bram Zeegers. Dat verdient hij niet.

Zagen en Zeegers

Hét nieuws van de week was ik eigenlijk vergeten te melden. Hét nieuws dat het Openbaar Ministerie weer terugzette op de plaats, hét nieuws dat Nederland toch weer ineens warm maakte voor hét proces van de eeuw.

Natuurlijk heb ik het over de dood van die ex-advocaat en vermeend “maffiamaatje”, Bram Zeegers. Dinsdagnacht vermoord in zijn eigen huis, in het bijzijn van zijn vriendin en drugskoerier. Dat móest wel het werk van De Neus zijn geweest. Ongewild kwam Willem Holleeder weer eens negatief in het nieuws.

Wat bleek nu bij de autopsie? De man had een overdosis MDMA (het werkzame deel in XTC, wat tegenwoordig puur in die pillen zit) genomen volgens het Nederlands Forensisch Instituut. Door Justitie werd het vervolgens afgedaan als zelfmoord, omdat hij schijnbaar de pillen (of het poeder) vrijwillig in had genomen en er geen sporen waren gevonden van een worsteling of andere persoon in het huis van de heer Zeegers. CSI kijken loont.

Een overdosis MDMA (wat neerkomt op 6,2 gram pure MDMA, dat overigens geen lekker frambozensmaakje zal hebben), dan ben ik toch benieuwd, want verschillende bronnen melden dat je niet dood kunt gaan aan een overdosis MDMA alleen. Daar moet meer bij komen kijken. Ja, het zou een overdosis MDMA in combinatie met alcohol zijn geweest volgens Justitie. Dan is het dus geen overdosis drugs, maar de combinatie van drugs en alcohol. Ben ik toch weer benieuwd hoe dat is gegaan. Zeegers en Braziliaanse sambadanseres annex stationsprostituee annex drugskoerier annex vriendin komen thuis na een etentje, waar ze zich gewoon netjes hebben gedragen, gaan naar de badkamer, alwaar ze een shitload MDMA naar binnenwerken (en ik vind paracetamol al vies) en Zeegers gaat vervolgens in bad liggen. Dan komt het belangrijke moment. In bad vindt hij het nodig om zichzelf helemaal naar de tering te zuipen, om zo nooit meer wakker te worden, want dat is de bedoeling van de combinatie van MDMA met grote hoeveelheden alcohol. Ooit meegemaakt dat iemand dat deed? Zichzelf in bad dronken voeren? Ik denk dat Bram een wereldprimeur had.

Nee beste mensen, er is iets heel anders aan de hand. De dader is niet Willem Holleeder of iemand uit zijn directe omgeving. De dader is geen ‘maffiamaatje’. De man die als enige Bram Zeegers dood wilde hebben, was Jules Deelder. Want ook al had Bram zijn wilde haren afgeschoren, toch liep hij nog verdacht vaak met een donkere zonnebril op, om zijn drugsverslaving enigszins verborgen te houden. Jules was niet gediend van zo’n ordinaire “copycat”.
De nachtburgemeester van Rotterdam duldt namelijk geen concurrentie, en al helemaal niet uit dat godvergeten hol aan de Amstel, waar dat pleuriswijf met die kut op aardgas nog steeds de boel onveilig maakt.

En die arme Holleeder maar vastzitten..

Komkommertijd?

En dan is er ineens Burma, Birma of Myanmar. Ik noem het voor het gemak Birma. De situatie daar is nu zorgwekkend, lees ik in diverse media. Waarom nu? Waarom niet al eerder? Bij mijn weten is Birma al sinds 1962, sinds het aanstellen van de junta, een dictatuur die alle andersdenkenden onderwerpt, oppakt, martelt en vermoordt.

Alleen in de buurt van Thailand gaat men er tegenin. Legers tegen guerrilla’s, met veel vluchtelingen (meer dan 400.000 al) als gevolg. Ja, je had in 1990 de National League for Democracy, die de door de junta geregelde “vrije” verkiezingen won. Helaas voor deze oppositiepartij werd de overwinning niet door de junta erkend, verrassend hè?

Monniken protesteerden al in de 80’er jaren tegen al dat geweld, maar na pakweg 20 jaar vonden ze het weer tijd voor een uitje. Dus wat gebeurde er? Ze gingen naar buiten, met honderden, duizenden tegelijk. Niet lawaaierig, gewoon in stilte, lopend over straat.

Dat plaatste de regering weer voor een dilemma. Wat te doen met deze zwerm die steeds meer mensen aantrekt, maar tegelijkertijd ook heilig is. Monniken zijn voor de Birmese bevolking namelijk als een koe voor een boeddhist. Men moet ze eigenlijk met rust laten.

Nee, dacht de junta, ze kunnen me wat. Monniken zijn gewend om vredelievend te doen en alles zonder geweld op te lossen, dus ze bieden toch geen tegenstand. Wij gaan er eens lekker op in hakken! En zo pakten ze wat monniken op, sloegen er een paar tot pulp en gaven er een heel aantal de kogel in de jungle.

Toen kwamen de Verenigde Naties met een belerend vingertje. Foei, mag niet. Dus moest er bemiddeld worden, dat gebeurde dan ook en uit die gesprekken kwam voort dat de junta “openstaat” voor een vreedzame oplossing. Tot dan toe blijven ze nog wel even doorgaan hoor.

En ze grijpen niet in hè, die grote landen. China, Rusland, Amerika, man, zelfs Frankrijk zou dat land plat moeten bombarderen. Gebeurt niet, omdat er helemaal niks te halen valt. 10 % van de bevolking (dat zijn zo’n 5 miljoen mensen) heeft niet eens genoeg geld om dagelijks te eten en te drinken. Een kale kip kun je niet plukken.

Maar het meest stuitend vind ik de vraag: Waarom nu?

Tekenfilms

Mijn grote vriend Osama, de schapenknuffelaar belde net. Of ik hem zondagmorgen weer even op de NMO (Nederlandse Moslim Omroep) wil zetten. Ze schijnen daar nieuwe programma’s uit te gaan zenden, iets met een in een goedkoop namaak Mickey Mouse-pak verklede man, genaamd Farfour (ontzettende B-naam voor een kindervriend), die propagandistische leugens verkondigt aan alle Islamitische jongetjes en meisjes.

Vind ik leuk, zulke berichten. Doet me ook wat.

PvdA-kamerlid Jeroen Dijsselbloem was ook erg geraakt door dit bericht, zo geraakt zelfs dat hij van zijn geloof viel. Normaal gesproken staat de PvdA toch klaar voor de allochtone medemens, met veel zieltjeswinning tot gevolg.

Nu sprak Dijsselbloem echter zijn bezorgdheid uit over de situatie in omroepland. Hij vreest dat conservatieve moslimorganisaties steeds meer invloed krijgen in Nederland. Hij vreest dus dat die moslims in Nederland binnenkort met hele rare rugzakjes of pakketjes om hun lijf gaan lopen.

De allochtone jeugd wordt natuurlijk veel gewelddadiger, zo bleek onlangs dat 30 % van de Marokkaanse jeugd (12-18 jaar) in Tilburg in de criminaliteit terecht komt. Maar de jeugd van tegenwoordig heeft weinig met bompakketten. Daar heb je maar één keer plezier van. Nee, de jeugd van tegenwoordig ziet meer in wapens die meerdere keren bruikbaar zijn. Pistolen, geweren, vlindermessen. Jongentjes van 14 lopen er in Amsterdam al mee.

Meneer Dijsselbloem, als de jeugdige moslims al radicaliseren, dan zal dat echt niet gebeuren door een aantal tv-programma’s die zelfs nog te goedkoop gemaakt zijn voor John de Mol. Dat gebeurt door het verrotte onderwijssysteem, waar ze op het MBO Jip en Janneke-boeken lezen. Als zo’n ochtendprogramma als hierboven genoemd ook nog een educatieve functie heeft voor die jongens, ben ik er absoluut voor. Invoeren die hap.

Tot die tijd blijf ik fijn Ducktales kijken, met mijn jeugdheld Darkwing Duck. Daar kan de NMO nog een puntje aan zuigen.

Doemdenken

Het vervallen Koninkrijk der Nederlanden, 4 mei 2050.

In Tilburg-Zuid worden de nationalisten bevoorraad door een gekaapte Jumbo-vrachtwagen. Kratten met munitie en voedselpakketten worden gelost. De bevolking, althans, wat er van over is, staat te trappelen om wat vers water. Sinds de drooglegging van ’45 is dat een kostbaar goedje. De staat heeft de kraan toen dichtgedraaid, en het Koninklijk Huis is nu de enige afnemer van wat ooit zo rijkelijk door de leidingen stroomde. Heel soms stuurt Hare Majesteit Koningin Amalia een paar regentonnen mee, om zo deze kant van de bevolking te vriend te houden.

Groot gelijk heeft ze, vinden ze hier. Die lelijke zwartnekken verdienen het niet, en zij hebben aan deze hoeveelheden genoeg. De hongerwinter van ’41 leerde de nationalistische guerrillabeweging om te gaan met schaarsheden.

Het spandoek “Geen halalvlees in onze supermarkt!” is gerafeld, de kogelgaten zijn niet meer op 1 hand te tellen. Een pamflet van een man met een grote blonde coupe lacht ons toe vanaf de vervuilde grond. Was dit de vrijheid die hij voor ogen had?

Die geitenneukers moeten weg, liever vandaag dan morgen.
Een monument voor de filmmaker met die beroemde uitspraak is nergens meer te bekennen.
De Westermoskee is ook afgebroken, nadat het daar tot een gewelddadige confrontatie kwam tussen de twee partijen.

In Tilburg-Noord verzamelen de terroristen zich bij het terrein van de voormalige voetbalclub JPS, nabij de autowrakken van het vroegere “Care”. Een jongen kan zijn stoere praatjes niet voor zich houden en begint op te scheppen over zijn spijkerbom bij het Korvelplein van een dag eerder, er vielen 5 doden.
Deze 13-jarige ‘westside gangster’ met teveel vrije tijd om handen kan gerust doorgaan voor de moderne kindsoldaat, met de hoeveelheid aanslagen die hij op zijn geweten heeft.

Ergens anders leest een op Aart Staartjes lijkende man, uiteraard wel met baard, voor aan de jongere kinderen uit een groot boek. De kleintjes knikken eenduidig bij de woorden “dood” en “ongelovigen”.

Het is lang geleden dat iemand de muur, die dwars door het centrum en de wijk Jerusalem loopt, durfde te trotseren. Er zijn gewone doorgangen, maar die worden natuurlijk van beide kanten streng gecontroleerd. Ondergedoken familie kan niet worden bezocht.

Dan luidt precies om 20:00 in Tilburg-Zuid de dodenklok. Vroeger een teken van rust, van opperste stilte en verbroedering. De guerrilla’s gaan echter onveranderd door, ook tijdens de voor hen ooit zo belangrijke herdenking.

Één oude man blijft echter ineengedoken zitten bij de grote truck. Hij pakt zijn verfrommelde zakdoek uit zijn gescheurde ribbroek en veegt de opwellende tranen zo snel mogelijk van zijn gezicht. Deze man is door het leven getekend, getuige zijn vele rimpels.
Hij mijmert: “Dag mam, ik zal je nooit vergeten..”

De Hazes-mythe

Helden.

Je hebt ze in alle soorten en maten.
Hitler, Malcolm X, Batman, John de Wolf, Emil Zatopek.

Soms net iets te dik, soms iets te dom, maar je hebt er ook die het van allebei een beetje hebben. Meestal zie je van echte helden ook tattoo’s terug bij mensen van alle maatschappelijke klassen. André Hazes was ook zo iemand.

Eigenlijk te dik, te schofterig en te dom, werd hij door Amsterdamse coryfeeën John Kraaykamp sr. en Willy Alberti warm gemaakt voor de smartlappenbusiness. Eigenlijk was dat helemaal niet zijn ding, want hij hield van blues. Maar het ging goed vanaf het liedje Eenzame kerst en de platenmaatschappij zag er wel brood in.

Afijn, vele hits volgden en de cultfiguur Hazes, bijna altijd met onafscheidelijke hoed en pilsje in de hand, was geboren.

Een harde werker, een man van het volk. Iemand die zo gewoon was gebleven. Wat heet gewoon.

Laten we het niet ontkennen, André zoop alsof zijn leven er van af hing. Nou houd ik ook wel van een lekkere goudgele rakker met witschuimende kraag op zijn tijd, maar André was gewoon niet te houden. Voor, tijdens en na optredens deed hij zich te goed aan veel vloeibaar goud en het liefst ook nog even een lekkere vette hap.

Bij hem kwam zijn liefde voor de fles voort uit onzekerheid, en dan maken mensen vaak misbruik van je. Hij organiseerde veel feestjes, waar de georganiseerde pers ook uitgenodigd was. Naïef als hij was, betaalde hij dan de bus waarmee zij terug konden reizen, terwijl deze zelfde journalisten hem de volgende dag afschilderden als een monster.

Een monster was het absoluut niet, maar een overgevoelige man met een aantal gruwelijke zwaktes, door Urbanus in één van zijn strips ooit BTW genoemd. Bier, tabak en wijven. Knakworstjes misschien ook wel.

Want laten we niet vergeten, André is maarliefst drie keer getrouwd geweest. De laatste keer moet nog wel het stomste zijn geweest, want als iemand op mij overkomt als een aasgier, ondanks dat Dré zelf een tattoo van haar had, is het Rachel (Rochel) Hazes wel.

Zolang de centen binnenstroomden, had Rachel niks te klagen, maar o wee als André het even moeilijk had, dan was ze als één van de eersten in de buurt om te zeggen dat het aan hemzelf lag, in plaats van hem echt te steunen. Meermaals dreigen om weg te gaan, hetgeen in 2003 al leidde tot een uitstel van zijn concerten in Ahoy’.

Toen het einde nabij was en André echt zo goed als niks meer waard was na een aantal complicaties (als gevolg van zijn ongezonde levensstijl), wierp Rachel zich echter in de media (en dat vind ik nog het meest kwalijke) op als redster in nood.

Hij was in 2002 zelfs even gemeenteraadslid in de Ronde Venen (Utrecht). Nu ja, het is wel bekend dat de grootsten der aarde ook flink aan de alcohol (en drugs) zitten/zaten, dus wat dat betreft, had het gekund toch? Maar Hazes had totaal geen politieke achtergrond en wist nauwelijks wat er speelde in de gemeente (mede doordat hij constant aan het touren was, mede doordat hij gewoon niet zo heel erg slim was), dus wat deed hij daar eigenlijk?

Door de vele kritiek waar André mee geconfronteerd werd, stortte hij in elkaar en besloot zijn zetel op te geven. Het was de tijd van Pim Fortuyn, de tijd dat mensen behoefte hadden aan een persoon om zich mee te identificeren. De een deed dat met een kale, fascistisch neigende homo met een ‘kijk-eens-wat-ik-durf’-mentaliteit, de ander koos dus voor André.

En dan zijn uitvaart. Mensen, kinderen, wat een gebeurtenis. De ArenA heeft nog nooit zo vol gezeten. De beste Nederlandse performers werden uitverkozen om een liedje van André ten gehore te brengen, en wat waren we allemaal geroerd. Hossende mensen, veel drank en niks dan mooie woorden voor “onze” Hazes. Want het was toch zo’n goede kerel..
Die vuurpijlen, ook zo'n vreselijk commerciële gebeurtenis. Rachel die per ongeluk een deel van d'r eigen echtgenoot vergeet, hi-la-risch. Blijkt maar weer hoeveel ze met hem ophad. Haar rekening is tegenwoordig goed gevuld door alle compilaties, reportages en nieuwe singletjes. Laat dat geld ten goede komen van zijn kinderen, maar niet aan deze zwarte weduwe.

André Hazes was een posterkind voor de gewone Nederlandse mens, zoals Ché Guevara dat werd voor de communistische armen in Zuid-Amerika. Slechte daden worden dan al gauw vergeten. Ik blijf dat merkwaardig vinden.