En dan is er ineens Burma, Birma of Myanmar. Ik noem het voor het gemak Birma. De situatie daar is nu zorgwekkend, lees ik in diverse media. Waarom nu? Waarom niet al eerder? Bij mijn weten is Birma al sinds 1962, sinds het aanstellen van de junta, een dictatuur die alle andersdenkenden onderwerpt, oppakt, martelt en vermoordt.
Alleen in de buurt van Thailand gaat men er tegenin. Legers tegen guerrilla’s, met veel vluchtelingen (meer dan 400.000 al) als gevolg. Ja, je had in 1990 de National League for Democracy, die de door de junta geregelde “vrije” verkiezingen won. Helaas voor deze oppositiepartij werd de overwinning niet door de junta erkend, verrassend hè?
Monniken protesteerden al in de 80’er jaren tegen al dat geweld, maar na pakweg 20 jaar vonden ze het weer tijd voor een uitje. Dus wat gebeurde er? Ze gingen naar buiten, met honderden, duizenden tegelijk. Niet lawaaierig, gewoon in stilte, lopend over straat.
Dat plaatste de regering weer voor een dilemma. Wat te doen met deze zwerm die steeds meer mensen aantrekt, maar tegelijkertijd ook heilig is. Monniken zijn voor de Birmese bevolking namelijk als een koe voor een boeddhist. Men moet ze eigenlijk met rust laten.
Nee, dacht de junta, ze kunnen me wat. Monniken zijn gewend om vredelievend te doen en alles zonder geweld op te lossen, dus ze bieden toch geen tegenstand. Wij gaan er eens lekker op in hakken! En zo pakten ze wat monniken op, sloegen er een paar tot pulp en gaven er een heel aantal de kogel in de jungle.
Toen kwamen de Verenigde Naties met een belerend vingertje. Foei, mag niet. Dus moest er bemiddeld worden, dat gebeurde dan ook en uit die gesprekken kwam voort dat de junta “openstaat” voor een vreedzame oplossing. Tot dan toe blijven ze nog wel even doorgaan hoor.
Maar het meest stuitend vind ik de vraag: Waarom nu?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten