Hij is van het merk Sennheiser, volgens velen een toppertje en de Lexus onder de gehoorapparaten. Vandaar dat ik hem gekocht heb, want ik identificeer mij graag met auto’s van loempiavreters, aangezien die ook met de geweldige Daihatsu Gino op de proppen kwamen.
Zijn geluid is als de beste stereo’s. Goede bass, veel tonen, en vaak kun je bij een band ook nog uitvogelen hoe de apparatuur in de opnamestudio stond opgesteld. Hij speelt alles zeer zuiver, van hiphop (Jedi Mind Tricks, Mos Def & Talib Kweli, The Roots) tot grunge (Pearl Jam), deathmetal (Opeth) en pop (Saybia) tot fluisterliedjes (Sufjan Stevens).
Eigenlijk was ik die oordopjes gewoon zat. Ja, ze waren wel leuk klein enzo, en makkelijk mee te nemen, maar telkens als het regende viel er minimaal eentje om de 5 minuten uit. Oordopjes met zo’n band erom voor achter je oor is ook niks voor mij, volgens mij zit dat gruwelijk irritant. Oorschelpen? Nee, dat is voor twijfelaars. Zo van ik wil eigenlijk geen oortjes, maar een hoofdtelefoon is weer te groot. Een oversizede geluidspompende oorwarmer was voor mij het Mekka.
De tweede dag dat ik hem gebruikte, had ik er al meteen profijt van. Het was kouder dan een koe in het Engels en dankzij mijn geweldige hoofdtelefoon had ik dus geen bevroren geluidsontvangers, maar rooie oortjes.
Dag 4 was ook weer zo’n moment om niet te vergeten. Ik stond in het centrum en wilde aanstalten maken om aan te fietsen, toen opeens een andere fietser mij bijna van mijn spreekwoordelijke sokken reed. Ik schrok natuurlijk een beetje, want door het overweldigend goede geluid en de magistrale demping van de omgeving buiten mijn hoofdtelefoon, had ik dit niet aan zien komen. Levensgevaarlijk toch? Ja, maar wel aangenaam dat je daarbij prima muziek tot je beschikking hebt. Dat maakt het geheel wat draaglijker.
U ziet het, het is een wereldding, die hoofdtelefoon van mij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten