De Hazes-mythe

Helden.

Je hebt ze in alle soorten en maten.
Hitler, Malcolm X, Batman, John de Wolf, Emil Zatopek.

Soms net iets te dik, soms iets te dom, maar je hebt er ook die het van allebei een beetje hebben. Meestal zie je van echte helden ook tattoo’s terug bij mensen van alle maatschappelijke klassen. André Hazes was ook zo iemand.

Eigenlijk te dik, te schofterig en te dom, werd hij door Amsterdamse coryfeeën John Kraaykamp sr. en Willy Alberti warm gemaakt voor de smartlappenbusiness. Eigenlijk was dat helemaal niet zijn ding, want hij hield van blues. Maar het ging goed vanaf het liedje Eenzame kerst en de platenmaatschappij zag er wel brood in.

Afijn, vele hits volgden en de cultfiguur Hazes, bijna altijd met onafscheidelijke hoed en pilsje in de hand, was geboren.

Een harde werker, een man van het volk. Iemand die zo gewoon was gebleven. Wat heet gewoon.

Laten we het niet ontkennen, André zoop alsof zijn leven er van af hing. Nou houd ik ook wel van een lekkere goudgele rakker met witschuimende kraag op zijn tijd, maar André was gewoon niet te houden. Voor, tijdens en na optredens deed hij zich te goed aan veel vloeibaar goud en het liefst ook nog even een lekkere vette hap.

Bij hem kwam zijn liefde voor de fles voort uit onzekerheid, en dan maken mensen vaak misbruik van je. Hij organiseerde veel feestjes, waar de georganiseerde pers ook uitgenodigd was. Naïef als hij was, betaalde hij dan de bus waarmee zij terug konden reizen, terwijl deze zelfde journalisten hem de volgende dag afschilderden als een monster.

Een monster was het absoluut niet, maar een overgevoelige man met een aantal gruwelijke zwaktes, door Urbanus in één van zijn strips ooit BTW genoemd. Bier, tabak en wijven. Knakworstjes misschien ook wel.

Want laten we niet vergeten, André is maarliefst drie keer getrouwd geweest. De laatste keer moet nog wel het stomste zijn geweest, want als iemand op mij overkomt als een aasgier, ondanks dat Dré zelf een tattoo van haar had, is het Rachel (Rochel) Hazes wel.

Zolang de centen binnenstroomden, had Rachel niks te klagen, maar o wee als André het even moeilijk had, dan was ze als één van de eersten in de buurt om te zeggen dat het aan hemzelf lag, in plaats van hem echt te steunen. Meermaals dreigen om weg te gaan, hetgeen in 2003 al leidde tot een uitstel van zijn concerten in Ahoy’.

Toen het einde nabij was en André echt zo goed als niks meer waard was na een aantal complicaties (als gevolg van zijn ongezonde levensstijl), wierp Rachel zich echter in de media (en dat vind ik nog het meest kwalijke) op als redster in nood.

Hij was in 2002 zelfs even gemeenteraadslid in de Ronde Venen (Utrecht). Nu ja, het is wel bekend dat de grootsten der aarde ook flink aan de alcohol (en drugs) zitten/zaten, dus wat dat betreft, had het gekund toch? Maar Hazes had totaal geen politieke achtergrond en wist nauwelijks wat er speelde in de gemeente (mede doordat hij constant aan het touren was, mede doordat hij gewoon niet zo heel erg slim was), dus wat deed hij daar eigenlijk?

Door de vele kritiek waar André mee geconfronteerd werd, stortte hij in elkaar en besloot zijn zetel op te geven. Het was de tijd van Pim Fortuyn, de tijd dat mensen behoefte hadden aan een persoon om zich mee te identificeren. De een deed dat met een kale, fascistisch neigende homo met een ‘kijk-eens-wat-ik-durf’-mentaliteit, de ander koos dus voor André.

En dan zijn uitvaart. Mensen, kinderen, wat een gebeurtenis. De ArenA heeft nog nooit zo vol gezeten. De beste Nederlandse performers werden uitverkozen om een liedje van André ten gehore te brengen, en wat waren we allemaal geroerd. Hossende mensen, veel drank en niks dan mooie woorden voor “onze” Hazes. Want het was toch zo’n goede kerel..
Die vuurpijlen, ook zo'n vreselijk commerciële gebeurtenis. Rachel die per ongeluk een deel van d'r eigen echtgenoot vergeet, hi-la-risch. Blijkt maar weer hoeveel ze met hem ophad. Haar rekening is tegenwoordig goed gevuld door alle compilaties, reportages en nieuwe singletjes. Laat dat geld ten goede komen van zijn kinderen, maar niet aan deze zwarte weduwe.

André Hazes was een posterkind voor de gewone Nederlandse mens, zoals Ché Guevara dat werd voor de communistische armen in Zuid-Amerika. Slechte daden worden dan al gauw vergeten. Ik blijf dat merkwaardig vinden.